Θα σας γράψω για ένα φαγητό παραδοσιακά χειμωνιάτικο, που σιγά-σιγά μοιάζει να χάνετε από τα διάφορα συνταγολόγια ελληνικής κουζίνας. Θα το βρείτε μόνον σε κάποια πιο παλιά και παραδοσιακά, γι’ αυτό έκρινα πως πρέπει να σας το γράψω. Και γιατί πρέπει να ξεφύγω από τις συνταγές για γλυκά που συνήθως σας γράφω :-)
Λαχανόριζο.
Νόστιμο, υγιεινό και μια άλλη εκδοχή, από το πιο γνωστό μας σπανακόριζο.
Αρώματα που θυμίζουν λιγάκι ανατολή (τουλάχιστον σ’ εμένα) μιας και το βοηθούν τα μπαχαρικά που του βάζουμε.
Υλικά για 4 καλές μερίδες
1 μεγάλο κρεμμύδι
1 μέτριο αφράτο λάχανο (ή μισό μεγάλο)
1 ματσάκι μαϊντανό ή άνηθο (θέμα γεύσης)
1 κουταλιά πελτέ ντομάτας ή μισό κουτάκι κονκασέ
1 μεσαία κούπα τσαγιού ρύζι (προσωπικά έβαλα αγριόριζο)
αλάτι, πιπέρι, κανέλα σκόνη (1/4 κουτ γλυκού περίπου) και πάπρικα γλυκιά στην ίδια αναλογία με την κανέλα και περίπου 2 ποτήρια νερό.
Σε βαθύ μπολ ψιλοκόβουμε το λάχανο, αφού προηγουμένως το πλύνει καλά και αφαιρέσει τα εξωτερικά φύλλα του.
Σε μια βαθιά κατσαρόλα βάζουμε λαδάκι (2-3 κουταλιές) και σοτάρουμε το κρεμμυδάκι ψιλοκομμένο μέχρι να χρυσίσει Μόλις πάρει χρώμα ρίχνουμε και το ψιλοκομμένο λάχανο. Ανακατεύουμε με ξύλινη κουτάλα σκεπάζουμε και αφήνουμε να βράσει. Στο ενδιάμεσο διάστημα του βρασμού ανακατεύουμε λιγάκι και ρίχνουμε την τομάτα (αν είναι πελτές θα χρειαστεί και λίγο νεράκι) το πιπέρι, την κανέλα και ανακατατέβουμε.
Το λάχανό μας έχει αρχίσει να μειώνεται σε όγκο και να αποκτά κάπως διάφανο χρώμα. Ρίχνουμε τον ψιλοκομμένο μαϊντανό ή άνηθο και την πάπρικα, αλατάκι και αφήνουμε για 20 λεπτά περίπου ανακατεύοντας από καιρό σε καιρό για να ενωθούν πια τα αρώματα.
Ρίχνουμε το ρύζι μας, και ένα ποτήρι νερό, χαμηλώνουμε την φωτιά μας και τώρα το φαγητό μας θέλει την προσοχή του. Να πίνει δηλαδή το ρυζάκι τα υγρά του και πιθανότατα θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε και το δεύτερο ποτήρι νερού μέχρι να έχει το ρύζι την σωστή υφή και διορθώνουμε στο άλατι (σύμφωνα με τα γούστα μας).
Σερβίρεται ελαφρώς ζεστό (και όχι καυτό, γιατί δεν καταλαβαίνεις τα αρώματα).
Καλή σας όρεξη.
Για μένα ήταν η πρώτη φορά που το έφτιαξα χθες. Τις περισσότερες φορές το έφτιαχνε η μάνα μου και πιο παλιά η γιαγιά μου και είχα πραγματικά ανησυχία για το αποτέλεσμα.
Ομως ήταν καλό. Το τίμησε ο καλός μου, άσε που το είχε κάνει και παραγγελιά.
13 comments:
Αναμνήσεις ε; Να είσαι καλά να την θυμάσαι, πολύ σύντομα παρέα με το Πηνελοποπαναγιωτάκι σου!
Κι εγώ όταν φτιάχνω λαχανόριζο θυμάμαι την δική μου μαμά. Η οποία το έφτιαχνε πολύ "πρωτοπορειακά" για την εποχή της.
Κρεμμύδια μπόλικα και αρκετό μπέϊκον ψιλοκομμένο, τα σωτάρουμε μαζί σε λάδι, σβήσιμο με λευκό κρασί και worcestershire sauce, στη συνέχεια το λάχανο μερικές βόλτες στην κατσαρόλα μέχρι να χάσει την κριτσανιστή υφή και στη συνέχεια νεράκι, πάπρικα μπόλικι και αλατοπίπερο. Μαγείρεμα το λάχανο μέχρι να μαλακώσει. Δεν θυμόμαστε και είναι θέμα διαφωνίας με μπαμπά και αδερφό αν έβαζε και άνιθο. Ο μπαμπάς βάζει, εγώ όχι. Πολύ λεμόνι και στο τέλος το ρύζι.
Η μαμά της κουμπάρας μου, όταν έχασε τον άνδρα της και τους το έφτιαξα την πρώτη μέρα που δεν ήθελαν να φάνε κρέας, αρχικά δεν ήθελε να το πλησιάσει επειδή το είχε συνδυάσει με τις λαχανίδες της Κατοχής. Όταν το δοκίμασε, έφαγε 2 πιάτα.
Την πρώτη φορά που είπα να φάω αυτό το φαγητό, ήμουν έγκυος. Τι το 'θελα η έγκυος;;; Ε ρε τι τράβηξα εκείνη τη μέρα! Βάρος!!! Καλό το λαχανάκι αλλά προσοχή οι έγκυες, χαχα!
Βάρος δεν λες τίποτα! Και έγκυος να μην είσαι... αλλά είναι νοστιμότατο το άτιμο! Προσωπικά από τα πιο αγαπημένα μου φαγητά!
Δίκιο και σωστό αυτό που λέει η Κικίτσα. Εγώ το δοκίμασα στο πιατάκι της πάστας γιατί δεν με έπαιρνε και για μεγαλύτερη ποσότητα. Καλά την "έβγαλα" μιας και έτσι κι' αλλιώς τα "φουσκώματα" με ακολουθούν πιστά εδώ και 2 μήνες.
Αντε και να δούμε....
Juanita, οι μυρωδιές πάνε πάντα πακέτο με τις αναμνήσεις. Αυτό το έχουμε καταλάβει νομίζω όλες και όλοι που έχουμε μπει στις κουζίνες των μαμάδων και των γιαγιάδων μας και τέλος πάντων μας αρέσουν κι' εμάς τα τσουκάλια.
Θυμάμαι φλογέρες με βύσσινο και κρέμα που είχε φτιάξει η γιαγιά μου (πάνω από 35 χρόνια τώρα) και που όμοιο πράγμα δεν έχω ξαναφάει ή μυρίσει πουθενά, από τότε.
Πηνελοπίτσα, επειδή το στομαχάκι μου το ευαίσθητο με ταλαιπωρεί μονίμως με φουσκώματα, σου προτείνω τσιχλίτσες Χίου χωρίς ζάχαρη (προτίμησε τις life drops στο γαλάζιο κουτί και θα με θυμηθείς...)
Penelope congratulations και από εδώ. Τι θα είναι? Έμαθες?
Εγώ έχω πολύ διαφορετικές αναμνήσεις. Είναι το πρώτο φαΐ που έκαψα, χαχα!! Επίσης ήταν πριν μάθω τις αναλογίες που δίνουν συνήθως στις συνταγές και έφτιαξα τη δοσολογία για οικογενειακό μέγεθος (μάλλον πολυτέκνων) και τρώγαμε λαχανόρυζο για μια βδομάδα! Θα δοκιμάσω την εκδοχή σου σίγουρα, μια που έχει νορμάλ δοσολογίες!
ααα... εάν δεν σας πέτυχε από αλάτι δοκιμάστε από πάνω να ρίξετε soya sauce. mmmm υπέροχο
Καλησπέρα κορίτσια! Έτσι ακριβώς το κάνω κι εγώ, με τη διαφορά ότι δεν βάζω πάπρικα. Καμιά φορά ρίχνω και λίγο καροτάκι μέσα. Η μητέρα μου προσθέτει πάντα λίγο χυμό λεμόνι όταν το σερβίρει στο πιάτο. Εγώ όμως το προτιμώ άνευ. Και σίγουρα είναι καλύτερο απο το σπανακόρυζο!!
Πηνελόπη,
α)με το καλό κι από μένα :)
β) ευτυχώς που μας το θύμισες, ωραία και απλή συνταγή, θα το φτιάξω και θα βάλω και το καρότο της Αντιγόνης, μερσί.
Καλημερούδια σε όλες σας.
Ευχαριστώ για τις ευχές σας.
Κικίτσα οι μαστίχες (ακριβώς αυτές) έχουν πάρει θέση στο ράφι της κουζίνας και στην τσάντα μου μόνιμα επίσης. Και σαν βλάκας προχθες απλώνω το χέρι στο S.M κι' αντί να πάρω το μπλε κουτί, πήρα το ροζ με την ζάχαρη (δυστυχώς μου φαίνονται πολύ γλυκές και θα τις πετάξω). Κι' έτσι ξαναγορασα. Καλά να πάθω αφού δεν πρόσεξα.
Lydia μου ακόμη δεν έμαθα το φύλο. Εχουν αρχίσει να πέφτουν στοιχείματα στον οικογενειακό και φιλικό περίγυρο και λέω να το εκμεταλλευτώ να βγάλουμε τα έξοδα :-))).
Αστιεύομαι. Φαντάζομαι στον επόμενο υπέρηχο να έχω μια πρώτη άποψη, μιας και θα είμαστε στα τέλη του 4ου μήνα.
Λόπε μου να το λέμε συνέχεια με το καλό κι ένα πόνο.
Δε με λες, αμα και δε βάλω ντοματούλα πειράζει? Μου αρέσουν σκέτα και το λαχανόρυζο και το σπανακόρυζο και το πρασόρυζο από πλευράς ντομάτας.
Επίσης κόρες, να σας πω ότι ο πατέρας μου που ήταν πολυφαγάς και καλοφαγάς όμως, στο βραστό λάχανο συνήθιζε να στίβει νεράτζι και όχι λεμόνι.
Μάλλιστα συχνά του άρεσε ολόσκετο βραστό λάχανο με νεράτζι και λαδάκι.
Καλημέρα
Νένα καλημέρα και σ' ευχαριστώ.
Το σκέτο βρασμένο λάχανο άσπρο και κόκκινο το θέλει απαραιτήτως το λεμονάκι του (μπόλικο).
Αλλά το λαχανόριζο με την κανελίτσα την θέλει την λίγη ντοματούλα του. Εγώ προσωπικά έβαλα μισό κουτάκι κονκασε (όχι ολόκληρο για να μην το κάνω πολύ κοκκινιστό). Στο τέλος δεν πρόσθεσα λεμόνι, γιατί είχε τα άλλα μυρωδικά, αλλά ο δικός μου καλοφαγάς του έδωσε και κατάλαβε.
Τι να σου πω; Δοκιμάζεις και βλέπεις...
Post a Comment