Δεδομένου ότι αυτή την εποχή μένω αργά στη δουλειά, μαγειρεύω το Σαββατοκύριακο κανα δυο φαγάκια οπότε συν καμιά έξοδος συν τίποτα γρήγορο ψιλοβολεύω την εβδομάδα.Είχαν απομείνει περσινά ρεβίθια και είπα να τα φτιάξω να τελειώνουμε. Με φόβο βέβαια γιατί τα ρεβίθια έχουν τα ψυχολογικά τους όπως λέει και η Νένα για τα τσουρέκια και άλλοτε βράζουν ωραία και άλλοτε παίζεις βόλους. Ο χρόνος συνήθως δεν είναι καλός σύμβουλος για βραστερά όσπρια.
Η ρεβιθάδα, όχι το φαί αλλά το σχετικό Σιφνέικο τσουκάλι, βρίσκεται αγέρωχο πάνω στο ντουλάπι και αραχνιάζει περιμένοντας να πάρω σύνταξη (αργώ πολύυυυυυ) και να αφήσω στην άκρη τη χύτρα ταχύτητος. Ε είπα όμως αυτή τη φορά να γίνει το φαγάκι παραδοσιακά.
Σάββατο πρωί τα ρεβίθια μπήκαν στο νερό να μουλιάσουν. Σάββατο βράδυ πριν την έξοδο στραγγίστηκαν (δεν ξεφλουδίζουμε) μπήκαν στο τσουκάλι παρέα με λάδι, 1 κουταλάκι σόδα και δυο χοντροκομμένα κρεμμύδια και περίμεναν την πορτογύρω νοικοκυρά. Κατά τις 3 που η μαντάμ μαζεύτηκε την έπιασαν οι προκοπές. Άναψα το φούρνο (αντιστάσεις, 130βαθμοί). Έβαλα μέσα το τσουκάλι και πήγα για ύπνο. Κούραση μιλάμε……. Οι οδηγίες της Χουανίτας (επίτιμος δημότης Σίφνου) ήταν σαφείς. Θενε 8 ώρες. Όντως είχε δίκιο 3 τη νύχτα μπήκαν 11 το πρωί ήταν έτοιμα. Λίγο πριν τα βγάλω τα αλάτισα. Η κανονική συνταγή λέει αλάτι από την αρχή. Εγώ όμως φοβόμουν όπως σας είπα μην γίνουν βόλοι.
Αμ ολόκληρο τσουκάλι ρεβίθια ποιος τα τρώει; Κλήθηκε εσπευσμένα φιλικό ζευγάρι Παριανών για βοήθεια. Διότι ποιόν άλλον εκτός από νησιώτη θα καλέσεις Κυριακή μεσημέρι να του κάνεις τραπέζι με ρεβίθια. Σημειώστε ότι στη Σίφνο, αλλά και στη Πάρο όπως μου είπαν οι φίλοι, η ρεβιθάδα έτσι ψήνεται από βραδύς του Σαββάτου στο ξυλόφουρνο και είναι το κύριο φαγητό στο Κυριακάτικο τραπέζι. Σημειώστε όμως ότι στην Παριανή ρεβιθάδα μπαίνουν και κομμάτια ντομάτας.Λοιπόν πράγματι το φαγητό ήταν πεντανόστιμο και τιμήθηκε δεόντως με μπόλικους γύρους πιπέρι συνοδεία ζυμωτού ψωμιού και ελιών της μανούλας μου. Η αφεντιά μου ως γνήσια Σπαρτιάτισα βάζει και λεμόνι (όποιος εχει πολύ πιπέρι βαζει και στα λάχανα). Στη δεύτερη φωτό φαίνεται πόσο ωραία χύλωσαν γιατί στην πρώτη ήταν καυτά. Προσέξατε τη φοβερή λεπτομέρεια που το ένα λεμόνι φοράει σκουφάκι φερμένο από τας Αμερικάς;
19 comments:
Είναι η πιο αγαπημένη μου οσπριόσουπα. Την έφτιαχνε τέλεια η μανούλα μου κι ακόμα δεν έχω τολμήσει μόνη μου. Α, Σταυρούλα Μ(ου) γέμισα συγκινησιακή ανάμνηση. Θα δοκιμάσω κι εγώ, όμως στην χύτρα βραδύτητας πούχω, την πήλινη.
Λεμόνι, έχω δει τους πάντες να βάζουν εκτός από μένα που μόνο στα χόρτα το τρώω και μπόλικο. Και από σκουφάκι σκίζεις.
Τι πανέμορφο τσουκάλι ειναι αυτό??!!!
Πάρααα πολυ ωραίο :)))
Εγώ ρεβύθια 2 φορές έχω κάνει στη ζωή μου και αυτές εδώ στην ξενιτιά αφου αρέσουν στον καλό μου.
Τι να σας πω ? Στην απλή κατσαρολίτσα μου , χωρίς σοδες κλπ και σε 1 1/2 ώρα χύλωσαν και έλιωναν στο στόμα.
Άρα μάλλον το μεγαλύτερο ρόλο παίζει η ποιότητα του ρεβυθιού.
Εγώ εδώ βρήκα ρεβύθια Κων/νιδη απο Θεσσαλονίκη τα οποια συστήνω ανεπιφύλακτα ετσι και τα βρείτε .
Πω πω Σταυρούλα τι μου θύμισες!!! Την ρεβυθάδα που έφαγα κάποτε στη Σίφνο. Υπέροχη!!! Καλύτερα από κρέας, μου έλεγαν οι ντόπιοι και πραγματικά έτσι ήταν.
Μιαμμμμμμμ! Φαίνονται νοστιμότατα, αχ, να είχα μια μεριδούλα για το μεσημέρι (μη σου πω και δύο). Τη λατρεύω τη ρεβιθάδα. Και το σκεύος υπέροχο και η περιγραφή της διαδικασίας.
Σ΄αυτό το πανέμορφο τσουκάλι χώρεσαν και έβρασαν τα ρεβύθια; Ή το μάτι μου είναι μκρό;
Δεν καλούσες και εμάς να τα γευτούμε!
"Ορίστε μέσα αν θέλετε
έχουμε ρεβιθάδα
θα τρώτε και θα γλείφεστε
από τη νοστιμάδα"
λένε μέχρι σήμερα στη Σίφνο!
Γεια στα χέρια σου και ευχαριστώ για το μικρό ταξιδάκι, την πρώτη κρύα μέρα του χειμώνα.
Στον φούρνο στον Αρτεμώνα, το θέαμα όλων των σκεπασταριών την Κυριακή το πρωί, έτοιμων και αχνιστών να περιμένουν να τις παραλάβουν οι ιδιοκτήτες τους για το μεσημεριανό φαγητό, είναι μια σκέτη ζωγραφιά!
Τί υπέροχη και η δική σου Σταυρούλα!
Ζηλεύω! Γιατί την δικιά μου την έκλεισα σε πλαστική σακούλα για να μην σκονίζεται και μούχλιασε, αφού δεν είχε στεγνώσει καλά από το πλύσιμο... οπότε έγινε γλάστρα τελικά.
Και πόσο όμορφα χύλωσαν τα ρεβίθια. Τα δικά μου, την τελευταία φορά πριν το μούχλιασμα, δεν είχαν πετύχει. 9 ώρες και ήταν σαν μπαλάκια. Προφανώς είχαν τα ψυχολογικά τους, χαχα!
εγώ είμαι η Παριανή που τα δοκίμασα και είναι περιττό να πω σχόλια (1. γιατί θα χάσω όλα τα καλά της συγκεκριμένης φιλίας, καθώς δεν περιορίζεται μόνο σε ρεβυθάδα το ταλέντο 2. αντιδρώ όταν με πιέζουν).
Η αλήθεια είναι πως ήταν εξαιρετικά στη γεύση, μου θύμισαν το νησί. Ακόμα καλύτερες οι ελίτσες της μανούλας της και σας το λέει άτομο που δεν τρώει ελιές. Και πάνω από όλα η ζεστασιά της Σταυρούλας. Σ΄ευχαριστούμε πολύ Σταυρούλα.
Μια φορά δοκίμασα, αλλά δεν πέτυχα το αποτέλεσμα που περίμενα, ούτε σε γεύση ούτε σε χύλωμα και παραιτήθηκα. Θα ξαναδοκιμάσω λοιπόν, Σταυρούλα και υπόλοιπα ατιμούλικα, γιατί φτιάχτηκα με τις περιγραφές σας.
Το σκουφί γιατί δεν το βλέπω εγώ; Με γεια τα μάτια μου ή πρόκειται για καμιά σχεδόν αόρατη σίτα για να μην πέφτουν τα κουκούτσια;
Μην ακούω γι αυτές τις ελιές και σκάω!
Γιατί οι "δικές μου" στόλισαν το πάτωμα της εισόδου της πολυκατοικίας της Σταυρούλας από ό,τι έμαθα! ΑΧ!
Του χρόνου όμως, δεν θα μου γλυτώσουν!
Άλλη Αγγελική, εγώ το είχα δει το σκουφί σε άλλη φωτογραφία και έτσι το αναγνώρισα!
Σύγκρινε το πάνω μέρος του δεξιού με το αριστερό λεμόνι. Ίδια φαίνονται; Αυτό που δεν ξεχωρίζεις τις ίνες του, είναι το σκουφάτο.
Θα βάζεις και νερό φαντάζομαι... πόσο αλήθεια? (έχω ανασφάλεια με τα κλειστά τσουκάλια που ξεσφραγίζουν μόνο στο τέλος...)
πωπω ρεβύθια! και φακές! και φασολάδα και φάβα! τι φαγητάρες... με ελίτσες και φέτα και ψωμάκι...μιαμ μιαμ, πεινασα
Λοιπόν το τσουκάλι χωράει ενα κιλό ρεβίθια. Νερό βάζω να καλύπτονται, συν δυό δαχτυλα. Ασε που δεν το σφραγίζω και αρα μπορούμε να τσεκάρουμε. Το ρεβύθι δεν απορροφά γενικώς πολύ νερό.
Το διάσημο σκουφί θα γίνει γκρο πλαν.
Δε με λες καλή μου Σταυρούλα, έχεις δοκιμάσει άλλο όσπριο σε τούτην την όμορφη τσουκάλα; Είχα κι' εγώ παλιά μια, αλλά έσκασε κάποια στιγμή κι' έτσι έγινε γλαστρούλα! Ερώτηση με βάθος και υπονούμενο (γιατί την επόμενη φορά που κάποια θα πάει στην Σίφνο, να μου φέρει μια και μένα...).
Πολύ τσουκάλι το τσουκάλι!!!
Το έπιασα το υπονοούμενο Λόπε!
Και αν δεν πάμε (ελπίζω πάντα να "παίξει" επιτέλους Λατινική Αμερική) υπάρχει άλλη λύση.
Να παραγγείλουμε στον Λεμονή να μας στείλει μια για σένα, μια για μένα και για όποιον άλλο ενδιαφέρεται, είναι ο αγαπημένος μου σε σκεύη φούρνου. Μόνο που πρέπει να πάμε να τα παραλάβουμε από κάπου στον Ρέντη, στα κεντρικά της μεταφορικής εταιρείας που συνεργάζεται. Είχα ρωτήσει φέτος το καλοκαίρι. Αλλά έκανα την βλακεία και έχασα το τηλέφωνό του, πιστεύω όμως ότι εύκολα μπορεί να βρεθεί.
το κανάτι όλα τα λεφτά! έχω δοκιμάσει το έδεσμα και λέει:)
Αν σου πω ότι λαχτάρισα όταν διάβασα για τις ελιές απ τα χέρια της μανούλας σου τι θα πείς;
Δεν της ζητάς συνταγές και tips;
Ωραία η ρεβιθάδα, παντός καιρού!
Και βέβαια Κατερίνα μου να το κάνω και ίσως φτειάξω ενα ποστάκι. Σε καμια 10ριά μέρες θα κατέβω.
Οπως ξερεις οι πιό διαδεδομενες (φωτο) στα μερη μας είναι οι μαυρολιές ή τύπου Καλαμών (χαραχτές και ξυδάτες)και οι πράσινες (τσακιστές και λεμονάτες).
Εει Πηνελόπη τώρα είδα τη ερώτηση. Οχι δεν εχω φτειάξει αλλο όσπριο στο τσουκάλι. Υπάρχει εξειδίκευση στα σκεύη. Χε Χε Αλλά δεν νομίζω ότι δεν γίνονται.
Post a Comment