Go Dimitris

Για τον Δημήτρη έχω μιλήσει ξανά στο μπλογκ μου, όταν ξεκίνησε πέρυσι τη 2η περιπλάνησή του. Ζηλεύω το Δημήτρη γι' αυτό που κάνει επειδή αντιπροσωπεύει για μένα και για πολλούς άλλους ένα όνειρο: Αυτό της περιπλάνησης στον κόσμο.

Ποιος αλήθεια δε θα ήθελε να γυρίσει τον κόσμο; Σε ποιον δεν αρέσουν τα ταξίδια;
Ποιος όμως είναι έτοιμος να αφήσει τη ζεστασιά του σπιτιού του για να φύγει μόνο με ένα σάκο; Ποιος πουλάει τα πάντα για να εξασφαλίσει τα εισιτήρια γι' αυτή την περιπλάνηση; Ποιος αφήνει την ασφάλεια του σπιτιού του, όχι για να πάει σε μέρη τουριστικά, με το άνετο ξενοδοχείο του και τις ανέσεις του, αλλά σε μέρη φτωχά, πολλές φορές επικίνδυνα; Χωρίς να ξέρεις που θα κοιμηθείς κάθε βράδυ, χωρίς να ξέρεις τι θα σου ξημερώσει, αν θα σε κλέψουν ή αν θα ζεις το επόμενο πρωί!

Αυτό έκανε και κάνει ο Δημήτρης. Πούλησε τα λιγοστά υπάρχοντά του και έφυγε. "Στα όνειρά μας δεν πρέπει να είμαστε φτωχοί", λέει ο Δημήτρης. Από άκρη σε άκρη της Γης ξεκίνησε να ψάχνει «χαμένους» Έλληνες. Χορηγούς όταν ξεκίνησε δεν είχε. Με δανεικά έφυγε. Ο κόσμος είναι αυτός που του δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσει.

Βρίσκεται στην 695η μέρα της περιπλάνησής του. Θυμάμαι πριν λίγες μέρες που διάβαζα στο site του, ότι αν κέρδιζε το φλουρί της βασιλόπιτας θα το εξαργύρωνε για ένα εισιτήριο.
Αν ειχα πολλά λεφτά. ειλικρινά θα του χάριζα έγω ένα εισητήριο αλέ ρετούρ. Ένα για να γυρίσει και να μας πει τις περιπέτειες του και ένα για να ξαναφύγει...

Ο κόσμος όπως σας είπα του δίνει δύναμη. Οι έλληνες που βρίσκει συχνά του λένε τα προβλήματά τους. Καμιά φορά μας λέει κι εκείνος τα δικά του. Υπάρχουν μερικές στιγμές που η κούραση και η πρόσκαιρη απογοήτευση μάλλον, τον λυγίζει. Εκείνες τις στιγμές (σπάνιες) είναι που τον πιάνει το παράπονο και το λέει σε μας που τον παρακολουθούμε.

"Ειλικρινά πολύ θα ήθελα να τους επισκεφτώ (κάποιους έλληνες εννοεί). Αλλά δυστυχώς οικονομικά πια αρχίζω να γονατίζω. Είναι κρίμα πάντως οι φωνές αυτών των ανθρώπων να μην καταγραφούν σε μια ιστορία ή σε μια βιντεοκασέτα. Πηγαίνω σε μέρη που δεν έχει πάει κανείς Έλληνας δημοσιογράφος και καταγράφω μοναδικές ιστορίες. Είναι η πρώτη φορά που με πιάνει το άδικο, η ΕΡΤ να ξοδεύει τόσα χρήματα άσκοπα και να μην έχει ούτε μια μικρή συνεργασία σε αυτή την προσπάθεια. Δεν με ενδιαφέρει αν θα εργαστώ εκεί ή όχι. Αλλά είναι το. . . γαμώτο"

Έχουμε ανταλλάξει μερικά emails από πέρυσι. Του έστειλα mail πριν λίγες μέρες λέγοντάς του ότι ήθελα να κάνω κάτι γι’ αυτόν. Να τον βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ. Να ακουστεί η φωνή του παντού, μήπως βρει κι άλλους υποστηριχτές. Δε ζήτησε τίποτα. Το μόνο που είπε ήταν ότι το mail μου τον ενθάρρυνε να συνεχίσει. Το μόνο που μου είπε (για τη βοήθεια που του πρότεινα), ήταν ότι σύντομα θα βάλει google ads και με κάθε κλικ πάνω στις διαφημίσεις ίσως εξασφαλίσει μερικά χρήματα (για όποιον δεν ξέρει, οι διαφημίσεις google προσφέρουν 2-3 cents με κάθε κλικάρισμα που κάνουμε στον ιδιοκτήτη του site).

Εγώ λοιπόν, από την πλευρά μου κάνω αυτό που μπορώ. Ανεβάζω αυτό το ποστ εδώ και στο Hyngry for Life, γιατί κι ο Δημήτρης είναι πεινασμένος για ζωή (και συχνά μάλιστα μας αναφέρει όχι μόνο την ιστορία του κάθε τόπου αλλά και για τα εδέσματά του), με την ελπίδα να βρει ο Δημήτρης παραπάνω υποστηρικτές. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να τον βοηθήσει με οποιοδήποτε τρόπο, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του μέσω του site του (ή αν θέλει να του δώσω το email του). Την πρωτοβουλία αυτή την παίρνω από μόνη μου. Ο Δημήτρης, μάλλον θα το μάθει on line. Ελπίζω να μην τον πειράξει.
Εκείνο που επίσης θα κάνω, είναι να μπαίνω καθημερινά στη σελίδα του (που ούτως ή άλλως το κάνω) και να κάνω κλικ στις διαφημίσεις από τη στιγμή που θα μπουν, για να εξοικονομήσει χρήματα για τα ταξίδια του.

Τέλος, εύχομαι να γίνει μια μέρα πραγματικότητα και για μένα το μότο του: "Το ταξίδι συνεχίζεται. Πάρε ένα σάκο κι έλα". Μακάρι κάποτε να καταφέρω κι εγώ να τον ακολουθήσω για λίγες μέρες όπως έκαναν πολλοί έλληνες και ξένοι ως τώρα.

Το ταξίδι συνεχίζεται,
πάρε ένα σάκο κι έλα. . .

Φωτό από την αγαπημένη μας Μπόχαλη