Η ... αποδόμηση μιας πουτίγκας με σπανάκι

Ήταν ένα υπέροχο πρωινό.
Ο ήλιος έλαμπε ψηλά στον γαλάζιο (με 4 βαθμούς μυωπία, θα μπορούσε να είναι και γαλάζιος παρά την μόλυνση της ατμόσφαιρας) ουρανό.
Τα πουλάκια κεηλαδούσαν και χοροπηδούσαν στα κλαδιά.
Οι δεκαοχτούρες τσίριζαν και μας σκουντούσαν με τον τρόπο τους να ανοίξουμε τα όμορφα μάτια μας.
Ο σκύλος των γειτόνων είχε αρχίσει τις πρωινές του γαργάρες, γαβ και γουβ, και δώστου πάλι, χαιρετώντας τα αφεντικά του που επέστρεφαν ή πήγαιναν στη δουλειά.
Οι γάτες περνούσαν σχεδόν πάνω από το κεφάλι του και του έβγαζαν τη γλώσσα "νιάου, πιάσε μας βλάκα αν μπορείς που είσαι στριμωγμένος 12 χρόνια σε 2 τετραγωνικά αυλής και το μόνο που κάνεις είναι να τραγουδάς παράφωνα μέρα και νύχτα".
Τα ποντικάκια στο διπλανό εγκαταλελειμένο κάποτε σπίτι είχαν στρώσει τραπέζι για το πρωινό τους, δέσποζε κάποιο κομμάτι φαγητού του σκύλου, που είχαν κλέψει οι αγαπημένες τους γάτες για το χατήρι τους.
Οι μάστορες σε παρακείμενη οικοδομή είχαν αρχίσει την πρωινή εξομολόγηση αγάπης "βρε μαλάκα, πρόσεχε που το βάζεις αυτό", στην προσπάθειά τους να ολοκληρώσουν ένα κακόγουστο γιοφύρι της Άρτας που ίσως κάποτε γίνει σπίτι.
Όλα έδειχναν ότι η μέρα ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς και ότι το φαγητό θα ήταν άλλη μια μεγάλη επιτυχία, στον μακρύ κατάλογο από delivery και take away.
Ο αγώνας ξεκινούσε.
Η πουτίγκα σπανάκι, θα αποτελούσε μια νέα κατάκτηση.
Και όμως...
Κανείς δεν είχε υπολογίσει την ... λαιμαργία!
Και να τα θλιβερά αποτελέσματα της αποδόμησης μιας πουτίγκας.
Για όσους είχαν πάντα την περιέργεια να δουν πως είναι εσωτερικά, ειδού!
Χαρείτε θέαμα!
Πουτίγκα σπανάκι αλά δίδυμοι πύργοι!



Για τη συνταγή, μην με ρωτάτε, αφήστε με μόνο μου, μη με ρωτάτε, έχω τον πόνο μου!
Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι ότι από γεύση σκίζει.
Σπουδαία παρηγοριά!
ΥΓ. Και μου το είπε η Έλενα 3 φορές: "Μην βιαστείς να την αναποδογυρίσεις, άστην να κρυώσει καλά, τουλάχιστον μισή ώρα". Δεν άκουσα όμως, η βιαστική!