Μύδια «της ψαροπούλας»...

... έτσι μετέφρασα το «marinière» - δεκτές οι ενστάσεις όμως.
Αφιερωμένο στην Εύη, που θέλει νηστήσιμα φαγητά και περιμένει από ... αμαρτωλές :-PPP και σε όλους όσοι νηστεύουν.
(η ίωση ακόμη με βασανίζει και - μια και δεν μπορώ να κάνω σχεδόν τίποτα άλλο -καταγράφω επιτυχημένες συνταγές που φωτογράφισα στο παρελθόν και δεν είχα το χρόνο ή τη διάθεση να τις παρουσιάσω) - 1 κιλό μύδια
- 1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
- 2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο
- 1 κουταλιά λάδι
- θυμάρι (φρέσκο ή ξερό)
- 2 φλ κρασί άσπρο ξερό
- πιπέρι
- μαϊντανό ψιλοκομμένο

Πετάμε τα ανοιχτά μύδια (έχουν αποδημήσει! ενώ τα κλειστά ζουν ακόμα - τα περισσότερα). Ξύνουμε με μαχαίρι να φύγουν τα φυτά και τυχόν κολλημένα όστρακα και τα πλένουμε καλά. Σοτάρουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο στο λάδι και σβήνουμε με το κρασί. Σιγοβράζουμε μέχρι να μαλακώσει το κρεμμύδι (κανα μισάωρο). Προσθέτουμε τα μύδια και τα βράζουμε μέχρι ν΄ ανοίξουν (2-3 λεπτά), ανακατεύοντας κάθε τόσο. Τώρα πετάμε τα κλειστά (και μάλλον ξεμπλέξαμε με όλα τα αποδημήσαντα πλέον) ! Ρίχνουμε το μαϊντανό στο σκεύος, ανακατεύουμε πάλι και σερβίρουμε με φρυγανισμένο ψωμάκι ή μπαγκέτα. Συνοδεύουμε με κρασάκι από το ίδιο που βάλαμε στο φαγητό.

Μπορούμε αντί για λάδι να βάλουμε βούτυρο (έτσι είναι όλες οι συνταγές που έχω –και μάλιστα 100 γρ γι αυτές τις ποσότητες υλικών!!!) αλλά πραγματικά δε βλέπω το λόγο (άλλωστε τα θέλουμε νηστήσιμα)! Θαυμάσια είναι και με λαδάκι. Επίσης μπορούμε να προσθέσουμε μπαστουνάκια καρότου, σέλινου, κολοκυθιού όταν σβήσουμε με το κρασί ή –καλύτερα - κανα δεκάλεπτο αργότερα αλλά έχει τέτοια λαχανικά ένας ψαράς στη βάρκα του; :-) Χώρια που θα έχουν κρατήσει και περισσότερες βιταμίνες αν τα φάμε ωμά σε σαλάτα.

Σημειώσεις
Στη φωτογραφία έχει περισσότερο κρασί απ΄όσο λέει η συνταγή – ειδικά για βούτες! Επίσης τα καφετιά στο νεροχύτη μου δεν είναι βρομιά, αλλά αντανακλάσεις, εν αντιθέσει με τους λεκέδες στο σουπλά, που είναι όντως λεκέδες :-D. Κάποια μύδια στο πιάτο αριστερά δεν είναι πολύ καλά καθαρισμένα – αντιαισθητικό μεν, αλλά η συγκεκριμένη απόθεση ήταν σκληρή σαν πέτρα, οπότε δεν κινδύνευε να διαλυθεί σε λάσπη ή σε άμμο μέσα στο φαγητό (το λέω και για να δείξετε κατανόηση και για να μη βασανιστείτε τρίβοντας με τις ώρες και με βλαστημάτε). Καταλαβαίνετε τώρα γιατί «δεν είχα τη διάθεση» να σας παρουσιάσω τη συνταγή; :-DDDD