Σπίτι μου σπιτάκι μου

Τα πρώτα μου Χριστούγεννα εδω τα έκανα το 1982. Κι'είχα κουβαλήσει μαζί μου δεμα μεγάλο , ελληνικό, (με χαραγμένα τ'αρχικά:όνομα, αίμα και φυλή κι'αρχαία τείχη) γεματο απο ήθη,έθιμα και παραδόσεις, έτσι βρε αδερφέ,μην ξεχασω ούτε ποιά ήμουν,ούτε από πού ερχόμουν.
Κι'όταν μίλαγα για γιορτές έλεγα: εμείς στην ελλάδα...εγώ στο σπίτι μου...ακούστε και κοιτάξτε τι κάνουμε τούτες τις μέρες τις άγιες.Και να όλο καμάρι εθνικό να εξιστορώ του ''σπιτιού'' μου τις χριστουγεννιάτικες συνήθειες:''ετσι στην Β.Ελλαδα...αλλιώς στην Πελοποννησο...με τέτοιες παραλλαγές στα νησιά!!!''
Κι'όσο πέρναγαν τα χρόνια το δέμα μεγάλωνε...μεγαλωνε...μέχρι πού κατάλαβα πώς δεν ήταν πιά μόνο ενα δεμα ελληνικό, δεν είχε μέσα του μόνο τα του σπιτιού μου ..εκει..εδω...Ελλάδα-Γερμανία...μπερδεύτηκαν τα έθιμα, ανακατώθηκαν τα ήθη και γύρισαν τα πάνω κάτω οι παραδόσεις.
Έτσι λοιπόν πού λέτε ...(γιά την ώρα μόνον εγώ λέω δηλαδή). Μέσα σε λιγο χρόνο έμαθα και βίωσα και τις εδώ συνήθειες, τα εδώ έθιμα κι'έγινε το ''σπιτι'' μου πλούσιο και πολύχρωμο.
Νά, κάτι σαν και το σπιτάκι της φωτογραφίας.΄
Ενα σπιτάκι φτιαγμένο απο χέρια παιδικά.Ένα σπιτάκι τόσο γλυκό πού με το ζόρι κρατιέσαι μη το φάς μέσα σε μιά μέρα.
Από πολύ μικρά τα παιδιά μαθαίνουν από την μαμά να ''χτίζουν'' .Πώς γίνεται το ζυμάρι,πώς κόβεται το χάρτινο καλούπι γιά να κοπούν οι τοίχοι, πόση ζάχαρη θα ανακατευτεί με το νερό για να γίνει το σοβάντισμα.
Το σπιτάκι χτίζεται για τον μικρό Χριστό, μην έρθει στη γη και δεν έχει πού να μείνει.Τα γλυκά πάνω του συμβολίζουν το πόσο γλυκειά εγινε η ζωή μας απ'την στιγμή πού κατέβηκε στον κόσμο.Τα δε μυρωδικά πού χρησιμοποιούνται για την ζύμη, είναι για να θυμίζουν την έξωτική εκείνη χώρα,πού ντύθηκε στο φώς για να τον υποδεχτεί.
Τούτο το σπιτάκι εδώ, το εχτισε η μικρή μου κόρη, η Στεφανία. Θυμάμαι πώς ξεκίνησαν για πρώτη φορά, ένα τσούρμο παιδιά, στην 5η τάξη τότε.Μαζευτήκανε όλα τους σ'ένα ζεστό σπιτικό και με οδηγό μια υπομονετική μάνα, έκαναν τα πρώτα τους βήματα σαν ελεύθεροι επαγγελματίες χτίστες.Τώρα, μεγάλα πλέον παιδιά, φοιτητές και φοιτήτριες, δεν χρειάζονται καμιά μάνα βοηθό-συμβουλάτορα-επιτηρήτρια.
Η συνήθεια έμεινε.Κάθε χρονιά, πριν έρθει το βραδάκι του 1ου Advent (θα πούμε και γι'αυτό), συγκεντρώνονται ακόμα σε κάποιο σπίτι (φέτος ήταν πάλι η σειρά μου να τα απολαμβάνω την ώρα της δουλειάς, απο μακριά, σχεδόν αθέατη, μεγάλωσαν πιά), καθε χρονιά λοιπόν, αντηχούν τα σπίτια από γέλια παιδικά, χεράκια που δουλεύουν πυρετωδώς, φαντασία δημιουργική πού δεν έχει όριο, κι'ένα σπίτι να μοσχοβολάει κάρδαμο και κακουλέ, κανελλα και γαρύφαλλο, συννεφακια απο αχνοζάχαρη να αιωρούνται και να φέρνουν φτέρνισμα και δύναμη, πολλή δύναμη να μήν απλώσουν χέρι να φάνε κάποιο απ'τα γλυκά-πειρασμος-υλικά.
Καί σαν τελειώσουν , κινάνε για τα σπίτια τους, φορτωμένα το καθένα το δικο του lebkuchenhäuschen, περήφανα κι ευτυχισμένα πού γιά μιά ακόμη χρονιά ήταν μαζί, δούλεψαν μαζί, θυμηθηκαν μαζί. Και...''Του Χρόνου!!!Ποιά μαμά άραγε εχει σειρά του χρονου να μας υποδεχτεί στό σπίτι της για να ξαναχτίσουμε και πάλι;''
Το σπιτάκι της Στεφανίας είναι εδώ και θα είναι εδω μέχρι την Άγια Νυχτα, τότε πού θ'αρχίσει απλόχερα να μοιράζει τα καλούδια του.

Θα ήθελα κι'άλλα να σας πω, μα δεν θέλω να σας κουράσω.'Εχουμε όλοι μας τόόόόσα πολλά να κάνουμε και σήμερα και αύριο και πάντα.


Καλά να είμαστε !!!!