Garrapiñadas ή μάντολες;

Φωτιές μου άναψε ο στρατηγός José Artigas (έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανεξαρτητοποίηση της Uruguay) μιας και μου είχε μείνει η απορία μετά τις πρόσφατες εξετάσεις μου στην Ιστορία της Λατινικής Αμερικής και έτσι άρχισα να ψάχνω πληροφορίες για εκείνον στο ίντερνετ.
Η Uruguay, σαν μέλος της Cono Sur (Argentina, Chile, Uruguay), άρχισε να έχει οικομονική άνοδο απο τα τέλη του 19ου αιώνα. Στην εξέλιξη αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο η δημιουργία νέων μεσοαστικών τάξεων, που δημιουργήθηκαν μέσα από την έντονη αστικοποίηση και το άνοιγμα της αγοράς εργασίας στις πόλεις. Οι νέες αυτές τάξεις κατάφεραν να δυναμώσουν και να πάρουν μέρος στην εξουσία, προστατεύοντας ουσιαστικά τη χώρα από τους μεγάλους γαιοκτήμονες και τα ολιγαρχικά καθεστώτα που επικρατούσαν την ίδια εποχή σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής.Ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος βέβαια ανέκοψε την ανοδική πορεία της οικονομίας της. Δεμένη στενά και επηρεαζόμενη πάντα από τις πολιτικές εξελίξεις της γειτονική Argentina, έζησε το κίνημα του radicalismo (κυβέρνηση του Batlle το 1906), που ήταν ιδιαίτερο προοδευτικό για την εποχή του. Διευρύνθηκε η συμμετοχή στις εκλογές, νομιμοποιήθηκε το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι καθώς και το δικαίωμα της απεργίας, καθιερώθηκε η εβδομαδιαία εργασία 8 ωρών ημερησίως. Κρατικοποιήθηκαν η Τράπεζα και οι Δημόσιες Υπηρεσίες Κρατικής Ωφελείας και τελικά αυτά τα μέτρα δημιούργησαν την αντίδραση των συντηρητικών της εποχής, με αποτέλεσμα κάποια να "παγώσουν".
Παρόλα αυτά, το προοδευτικό κίνημα κατόρθωσε να επιβιώσει μέχρι το 1933, όπου έγινε πραξικόπημα και διακόπηκε η πορεία του.
Μετά την δεκαετία του 40, η Uruguay κατάφερε να επανακάμψει και να διατηρήσει το δημοκρατικό πολίτευμα και συναίνεση, με την εναλλαγή κυβερνήσεων που οδήγησαν στην ανανέωση και στον εκμοντερνισμό της οικονομίας της χώρας, μετατρέποντάς την σε διεθνή οικονομικό παράδεισο. Για αρκετές δεκαετίες την αποκαλούσαν "Ελβετία της Λατινικής Αμερικής".
Δυστυχώς, η πολιτική αποσταθεροποίηση (ας είναι καλά οι "γείτονες" που φρόντισαν "αποτελεσματικά" την Λατινική Αμερική με τις επεμβάσεις τους) οδήγησε και πάλι στις δικτατορίες της δεκαετίας του 70 και έτσι η Uruguay έχασε δια παντός την "οικονομική" λάμψη της. Σήμερα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό λευκών στον πληθυσμό της (ισπανικής και ιταλικής καταγωγής) και ο τρόπος ζωής μοιάζει σημαντικά με τον Δυτικοευρωπαϊκό.
Στην αναζήτησή μου "βρέθηκα" πάνω σε συνταγές της Uruguay και μου έκανε εντύπωση το πόσα κοινά υπάρχουν με τη δική μας κουζίνα. Βρήκα ντολμάδες ("παιδάκια" με ... οτιδήποτε τα αποκαλούν εκείνοι), κεφτεδάκια, αγγινάρες σχεδόν αλά πολίτα... Επίσης, νομίζω ότι βρήκα μάντολες. Δεν είμαι απολύτως σίγουρη για το πώς είναι οι μάντολες, η Κική σίγουρα θα έχει πολλά να μας πει πάνω σε αυτό το θέμα. Θα σας περιγράψω όμως την εκδοχή της Uruguay, τις garrapiñadas.
GARRAPIÑADA
Υλικά
2 φλυτζ.ζάχαρη
1 φλυτζ.νερό
2 φλυτζ. ξηροί καρποί (κάποιο είδος φιστικιού ή αμύγδαλα ή maní όπως χρησιμοποιούν στην αυθεντική εκτέλεση που δεν γνωρίζω τί είναι) ξεφλουδισμένοι
2 κ.γλ.άρωμα βανίλιας
Εκτέλεση
Βάζουμε όλα τα υλικά σε παλιά (γιατί θα ταλαιπωρηθεί δεόντως!) κατσαρόλα και προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά για το κόλλημα των υλικών στην κατσαρόλα.
Αρχικά δυναμώνουμε τη φωτιά και ανακατεύουμε συστηματικά με ξύλινη κουτάλα μέχρι να λειώσει η ζάχαρη, γύρω στα 10΄. Όταν το μείγμα αρχίζει να πήζει, τώρα σχηματίζονται οι garrapiñadas.
Δεν σταματούμε να ανακατεύουμε, γιατί την πατήσαμε!
Χαμηλώνουμε την θερμοκρασία και συνεχίζουμε το μαγείρεμα, μέχρι να πάρουν χρώμα, γύρω στα 15'.
Τις τοποθετούμε σε αντικολλητικό χαρτί, σε πιατέλλα, αφήνοντας απόσταση μεταξύ τους για να μην κολλήσουν.
Δεν ορμάμε αμέσως πάνω τους, πρέπει να κρυώσουν λίγο γιατί αλλιώς και πάλι την πατήσαμε!