Χαλβάς, με άρωμα φράουλας.

Μέρες Σαρακοστής.
Χρόνια Πολλά σε όλες κι΄ όλους.
Δεν ξέρω κατά πόσο μπορείτε να κρατήσετε και τις 40 μέρες νηστεύοντας, εγώ πάντως κάνω μια προσπάθεια να μην καταναλώσω κρέας τουλάχιστον.
Εγώ … γιατί για τον καλό μου κάτι τέτοιο δεν ισχύει και φυσικά με τον ζόρι τον κρατώ στο τελευταίο 10ήμερο πριν το Πάσχα.
Όμως εγώ πάλι δεν μπορώ να απαρνηθώ τα γλυκά.
Δεν θέλω πολύ, αλλά θέλω λιγάκι σχεδόν κάθε φορά μετά το φαγητό μου. Κακό αυτό… Προσπαθώ, αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα.
Έτσι τούτες τις μέρες ο χαλβάς, τα σκαλτσούνια και τα αμυγδαλωτά είναι η σχετική λιχουδιά μου.
Όμως χθες Καθαρά Δευτέρα, έδωσα στον χαλβά μου, μια πιο τσαχπίνικη νότα.
Άρωμα φράουλας (ας ήταν καλά οι άνοστες φράουλες που αγόρασα από την λαϊκή και λυπήθηκα να τις πετάξω, επειδή ως ωμές δεν έλεγαν απολύτως ΤΙΠΟΤΕ).
Τις πήρα λοιπόν, τις έπλυνα, έκοψα το κοτσανάκι τους, μετά τις έκοψα στην μέση ή στα τέσσερα αν ήταν μεγάλες και τις έβαλα μέσα σε κατσαρολάκι με τρεις κουταλιές της σούπας μέλι, τον χυμό από ένα λεμόνι και λίγη βανίλια. Τις έβρασα για 6-7 λεπτά περίπου, ανακατεύοντας μιας – δυο φορές ελαφρά για να μην κολλήσουν. Τις έβγαλα από την φωτιά, άφησαν να κρυώσουν και μετά έκαψα τον χαλβά μου σε φέτες. Χαλβάς με άρωμα μαστίχας και βανίλιας με αμύγδαλα. Τον τοποθέτησα σε πιατέλα και πάνω σε κάθε φέτα χαλβά έβαλα 3-4 κομματάκια φράουλας. Το έλουσα με το σιροπάκι τους και πασπάλισα με λίγη κανέλα σκόνη.
Τιμήθηκε το γλυκάκι δεόντως και από όσους δεν τους αρέσει ο χαλβάς!!