Συνταγών από το αμερικάνικο site που αναφέρω εδώ συνέχεια με σαλάτα από ωμή αγκινάρα :
Καθαρίζουμε τις αγκινάρες (ιστορία... αλλά αξίζει!) και τις κόβουμε σε λεπτά φετάκια προσθέτοντας ταυτόχρονα λεμόνι για να μη μαυρίσουν.
Ανακατεύουμε με ελιές συντηρημένες στο λάδι και κομμένες σε φετάκια ή κυβάκια, καλό ελαιόλαδο και φρεσκοτριμμένο κύμινο. That's all!
Εξαιρετικό σαν μεζές για ούζο !!
Υ.Γ. Τώρα που βλέπω τη φωτογραφία, πολύ "χλωμή" μου φαίνεται! Τι θα λέγατε για λίγο ροζέ πιπέρι και λίγο ψιλοκομμένο άνηθο;
Saturday, August 08, 2009
ωμή αγκινάρα σαλάτα
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
14 comments:
...δεν ψήνομαι, η αγγινάρα μ'αρέσει μόνο αλα πολίτα! :pp
Ψήσου, Τζίνα, ψήσου, και θα με ευγνωμονείς!
:-PPP
(αφού δεν τη δοκίμασες έτσι, πώς ξέρεις ότι μόνο α λα πολίτα σ΄αρέσει;)
Πάντως, thanks για το σχόλιο
(και πάλι :-P και :-D)
Εμεις στο Ρεθυμνο τρωμε πολυ την αγκιναρα και ειδικα τις αγριες ωμες σαλατα,η αγκιναρα ειναι αγαπημενο λαχανικο στους κρητικους, την φτιαχνουμε με κατσικακι λεμονατη, ωμη σαλατα, και μας συνοδευει απλα καθαρισμενη με ρακι σαν μεζες ειναι μουρλια.
Ωραίος ο συνδιασμός αγκινάρας ελιάς και κύμινου.Δυστυχώς όμως δεν είναι η εποχή της, θα πρέπει να θυμηθώ να ανατρέξω στην συνταγή τον Μάρτιο.
Το δύσκολο στην αγκινάρα βρίσκω ότι είναι να κόψεις τα σκληρά φύλλα και να μείνουν τα τρυφερά. 'Οποτε επιχείρησα απέτυχα! Θα ξαναπροσπαθήσω, για χάρη της συνταγής που δίνεις.
Συμφωνώ με την Ελευθερία, στο Ρέθυμνο τρώνε πολύ την άγρια αγκινάρα ωμή με λάδι και ξύδι, όταν έρχονται προμήθειες από Κρήτη είναι η αγαπημένη σαλάτα του καλού μου... το καθάρισμα είναι ένα θέμα βέβαια, αλλά η γεύση αποζημιώνει!
Ελευθερία, όταν ήμουν πολύ μικρή, περνούσε από τη γειτονιά ένας πλανόδιος με ένα καλάθι άγριες αγκινάρες βρασμένες. Τις τρώγαμε με αλάτι. Πολλή νοστιμιά. ΄Εχω από τότε να φάω άγρια αγκινάρα.
(οι Κρητικοί ξέρουν να τρώνε!)
Κατερίνα, μ΄ αυτό που είπες για την εποχή τους μ΄έβαλες σε σκέψεις για το κατά πόσο ήταν βιολογικές οι αγκινάρες που έφτιαξα! Και τις είχα κι ακριβοπληρώσει!
Έψαξα λοιπόν και βρήκα ότι (πρώτη - πρώτη φιγουράρει στον πίνακα η αγκιναρούλα μας) εποχή έχουν από το Μάρτιο μέχρι το Σεπτέμβριο (προφανώς εξαρτάται από το γεωγραφικό πλάτος και το κλίμα) και ... ανάσανα!
:-)
Επίκουρε, έχεις δίκιο! Χώρια που μαυρίζουν και τα χέρια και -αν έχουν παραωριμάσει- κάνουν και ψιλά-ψιλά αγκαθάκια στο εσωτερικό και τρυπιέσαι! Άλλά με λίγη εμπειρία κάπως βελτιώνεται η κατάσταση.
Καλό κουράγιο και καλή επιτυχία!
Betty, τ΄αγαθά κόποις κτώνται, δυστυχώς!
:-)
Έχω φάει μια φορά μόνο σε μια θεία και νομίζω πως είναι ένας πολύ νόστιμος μεζές. Δεν θα τη φτιάξω όμως γιατί τα υπόλοιπα τρία άτομα της οικογενείας δεν τρώνε αγγινάρες!Αχ, τι τραβάω!
Μάλλον χάνω που δεν την έχω δοκιμάσει. Κρίμα γιατί μου αρέσουν οι αγκιναρούλες. Πάει για δοκιμή σίγουρα!
big mama, κορίτσι μου, κι εγώ είπα "αχ τι τραβάς"!
:-)
Ρένα, καλό μου, να πάει! Μάκια!
Αλλά, ρε παιδιά, κανένας δε μου είπε τη γνώμη του για προσθήκη ροζέ πιπεριού (καλά - αυτό δε βλάφτει πουθενά) και -κυρίως- άνηθου.
πολυ καλο!
Νίκο, συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση.
Ελπίζω να σ΄άρεσε, αν τη δοκίμασες!
:-)
Post a Comment