Κύπρος μέσα από τα χέρια της Νένας!

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου.

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, η Σταυρούλα κάνει το ωραιότερο σάμαλι κι εμείς πρέπει να το ξαναγευτούμε μια που θα λήψει για μέρες, οι άλλοι της παρέας θέλουν να βρεθούμε κι εγώ έχω κέφι να μαγειρέψω. Σκέφτηκα, λοιπόν, πως θάταν καλά να φτιάξω μερικά φαγητά, από τα τόοοοσα πολλά, της Κυπριακής κουζίνας.
Ξεκινήσαμε με λίγα πρώτα για να πιούμε τη ζιβανία (κυπριώτικο τσίπουρο), που θα έστρωνε το στομάχι μας για τα υπόλοιπα.

Ο Νίκος μου ψιλόκοψε με τη μαχαίρα του τη λούντζα την κρασάτη και καπνιστή. Οι ελιές οι τσακιστές με κοπανισμένο σπόρο κόλιαντρου και λίγο σκορδάκι, ξεκουκουτσιασμένες και με λαδολέμονο, είχαν σουξέ. Τρώγονταν με μεγάλη ευκολία δυο-δυο. Το λουκάνικο το κρασάτο μοσχομύρισε και χάθηκε πολύ γρήγορα. Μολονότι Χριστούγεννα έρχονται έβγαλα και φλαούνα που είναι καθαρά πασχαλινό έδεσμα. (Η αλήθεια είναι πως άμα παραγγείλεις σε συγκεκριμένο μαγαζί στην Κύπρο, σου φτιάχνουν όποτε θες, ό,τι θες και σπιτικά σε γεύση). Εφτιαξα και μια ελιοτή (ελιόψωμο να πούμε) αλλά όπως τόφτιαχνε η μακαριστή θεία μου. Καρβελάκι, ζυμωμένο μ ό,τι χρειάζεται μέσα εκτός από μαύρες ξεκουκουτσιασμένες ελιές. Δηλαδή ξερό κρεμμύδι, δυόσμο αρκετό και λίγο λαδάκι.
Η Ιωάννα ήθελε να φωτογραφίσει και το τραπέζι.

Ε, εντάξει το τραπεζομάντηλο δεν είναι τόσο μακρύ όσο θάθελα. Είναι όμως κι αυτό από την Κύπρο κι έτσι το προτίμησα. Υπάρχουν κάποια μπολάκια πάνω-πάνω. Εκεί σερβιρίστηκε ο τραχανάς με χαλούμι μέσα. Νομίζω πως άρεσε. Κάποιος πήρε και για το σπίτι γιατί μετά από ξενύχτι που θα συνέχιζε, τον βόλευε για το στομάχι του. Τον τραχανά δεν τον φωτογραφίσαμε. Ξεχάστηκε.
Η αλήθεια είναι πως η φωτογράφιση έγινε στην αρχή κι όχι όταν ήρθαν στο τραπέζι τα πράγματα γιατί δεν ήρθαν όλα μαζί. ΄Ετσι, μετά τον τραχανά φέραμε το ταμπούλι.

Ταμπούλι σερβίρεται από το Λίβανο και τη Συρία, ως την Αίγυπτο και στην Κύπρο. Βγήκαν λοιπόν κι η σαλάτα μας, οι κούπες , οι κεφτέδες , το πλιγουροπίλαφο και τ αφέλια.

Για τις κούπες να πω περιληπτικά πως το εξωτερικό τους μέρος είναι πλιγούρι πάρα πολύ ψιλοκομμένο, με αλεύρι κι έχουν μια κάποια διαδικασία.Τα φτιάχνουμεκάπως μακρόστενα, ανοίγουμε στη μια πλευρά μια τρύπα που μέσα βάζουμε μείγμα κιμά με αλατοπίπερο, κανελίτσα κ.λπ. Τηγανίζουμε σε μπόλικο καυτό, καθαρό λάδι.

Οι κεφτέδες είναι απλώς κεφτέδες. Η διαφορά τους είναι ότι στην Κύπρο δεν βάζουν ψωμί, αλλά ωμή πατάτα τριμμένη και σουρωμένη κι ότι ο κιμάς είναι κατά κανόνα χοιρινός. Κατά τα άλλα έχουν δυόσμο, μαϊντανό και κρεμμύδι ξερό.

Το πλιγουροπίλαφο το συνηθίζουν πολύ και το ζητάνε οι κεφτέδες. Αυτό πάλι το πλιγούρι είναι επίσης άλλης κοπής. Δηλαδή στην Κύπρο κυκλοφορούν τριών ειδών πλιγούρια. Πολύ ψηλό για κούπες, μέτριο για πιλάφι και πιο χοντρό για ταμπούλι.Το πιλάφι αυτό σερβίρεται με γιαούρτι στραγγιστό από πάνω του. Συνήθως.

Τ'αφέλια είναι κομμάτια χοιρινού που όμως έχουν μείνει αλατισμένα, για 2-3 μέρες (το παραπάνω δεν τα βλάπτει), σε μπρούσκο κρασί με σπασμένο σπόρο κόλιαντρου. Περνιώνται στα γρήγορα σε τηγάνι με λίπος και σβήνονται με το κρασί όπου έχουν μαριναριστεί.

Αλλάξαμε πιάτα για να μην επηρεαστεί το επόμενο φαγάκι μας απ΄την υπέροχη σάλτσα που βγάζουν τ΄ αφέλια και φάγαμε το μακαρονάκι με το κοτόπουλο.
Το μακαρονάκι αυτό παλιότερα ήταν σπιτικά φτιαγμένο όπως περίπου οι χυλοπίττες οι ψιλοκομμένες. Τώρα είναι απλώς αγοραστό. Τι γίνεται τώρα. Βράζουμε κοτόπουλο και στο ζουμάκι βράζουμε το μακαρονάκι. Δεν σουρώνουμε. ΄Οσο να γίνει το μακαρονάκι έχει σωθεί και το ζουμάκι. Τηγανίζουμε κομμάτια χαλούμι ώριμο, στο ίδιο βούτυρο περνάμε τα βρασμένα κομμάτια του κοτόπουλου να τσιγαριστούν λίγο και με όλα αυτά ζεματάμε το μακαρονάκι.
Έχω την τύχη να μου φέρνουν απ την Κύπρο καλά χαλούμια (όχι του εμπορίου αλλά αυτά που κάποιοι φτιάχνουν για τα σπίτια τους ακόμα). Το ίδιο και η λούντζα.
Θα νομίζει κανείς με τόσα που γράφω πως σκάσαμε στο φαγητό. Μπα δεν το πιστεύω γιατί αμέσως μετά τσακίσαμε τα γλυκά, όπου διακρίνονται τα σιροπιαστά πούφερε ο Γιάννης απ΄το ταξίδι του.

΄Οπως είπα της Σταυρούλας το σάμαλι δεν παίζεται. Είχε φέρει μαζί και παγωτό καϊμάκι, δεν σας λέω τι κάναμε.

Τα δάχτυλα των κυριών είναι κυπριακό γλυκό επίσης. Αυτά πια τ'αγόρασα σε μπαζάρ πρεσβειών μια βδομάδα πριν. Δεν ήταν άσχημα αλλά έχω φάει καλλίτερα. Τους έλλειπε λίγο ανθόνερο. Η φουντοκόπιτά μου ζεστή με κρέμα φρέσκια από πάνω φάνηκε ν΄ άρεσε. Αυτή είναι συνταγή καλού μας ζαχαροπλάστη κι έτσι δεν την αντιγράφω εδώ.

Κλείσαμε με κουμανταρία, γλυκό κρασάκι που έχουν στην Κύπρο για να ξαναευχηθούμε (για πολλοστή φορά, λέγε λέγε κάτι μένει) καλές και χαρούμενες γιορτές με υγεία.

Να επισημάνω πως ενδιάμεσα δεν σταματήσαμε να μιλάμε. Παρατήρησα κάποια στιγμή πως μιλάγαμε όλοι μαζί ανά δύο και ξέραμε τι μας γινόταν. Παραξενεύτηκα γιατί είχαμε κοπανίσει και τα κρασάκια μας. Ελπίζω να πέρασαν το ίδιο καλά μ εμένα όλοι στην παρέα κι εύχομαι να το επαναλάβουμε γρήγορα.

Καλές γιορτές σ όλους και ελπίζω κάποια στιγμή να μεγαλώσουμε ως παρέα.

Νένα