Εντυπώσεις από την Oinotelia

(Το κείμενο γράφτηκε αρχικά από τον Γιάννη Κ. και τον ευχαριστούμε πολύ που μπήκε στον κόπο να περιγράψει τις εντυπώσεις όλων μας από την Έκθεση, για να ενημερωθούν όσοι δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν. Συμπληρωματικά τα γαλαζουλί σχόλια της Juanita.)

Η επίσκεψη κανονίστηκε για το απόγευμα του Σαββάτου 20/1 στο Μέγαρο Μουσικής.
Εγώ ανάλογα την διάθεση, θα πήγαινα νωρίτερα να παρακολουθήσω τα σεμινάρια που άρχιζαν στις 2. Η Juanita, παρ’ όλο που ήθελε να τα παρακολουθήσει, δεν θα ερχόταν λόγω προγράμματος Δαμιανού.
Έλα όμως που εμένα μου βγήκε η κούραση τόσο από το ταξίδι στην Καστοριά και την κουραστική επιστροφή τη νύχτα της Πέμπτης, αλλά και από την έξοδο την Παρασκευή (γερνάμεεεε...) και ξύπνησα 11:30 το πρωί! Άσε που μετά από καιρό δεν είχα ούτε δουλειά ούτε κάτι άλλο. Πότε να σηκωθείς, πότε να πας για καφέ και εφημερίδα στη Γλυφάδα και πότε να είσαι 2 στο μέγαρο για το σεμινάριο! Έπρεπε να φάω και κάτι, διαφορετικά πως να δοκιμάσεις τόσα κρασιά... Άρα πάει το σεμινάριο!
Στις 6 παρά ήμουν εκεί με την Ιωάννα και μετά από λίγο ήρθε και η Juanita και ο Δαμιανός.
Η πρώτη ματιά, τόσο στο έντυπο με τους εκθέτες που πήραμε στην είσοδο, όσο και στην ίδια την έκθεση, έδειξε πως η έκθεση ήταν μεγαλύτερη από πέρυσι.
Και πολύ καλύτερα οργανωμένη, όπως για παράδειγμα στο θέμα του νερού, που πέρισυ ήταν είδος σε έλλειψη.
Υπήρχε δε και ειδικό κομμάτι αφιερωμένο στην Ισπανία! Λες και γνώριζαν πως θα πάει η Juanita! Στα εγκαίνια, που έγιναν λίγο μετά την άφιξή μας, ήταν και ο Ισπανός πρέσβης για τον οποίο θα διαβάσετε στη συνέχεια.
Το αφιέρωμα ήταν στον αμπελώνα της Ιβηρικής χερσόνησου και γι αυτό και η Juanita δε θα το έχανε με τίποτα, καθότι γνωστή "ψωνάρα" των muscatel, porto κλπ.
Κάποια στιγμή, όταν εκφωνούσε τον λόγο έναρξης ο Πρέσβης και ο Δήμαρχος Αθήνας, τα κορίτσια βρέθηκαν στην αίθουσα-χώρο υποδοχής της έκθεσης και ποιός λέτε βρέθηκε μπροστά τους; Αυτός που ο Γιάννης αφελώς νόμιζε ότι εμείς ψάχναμε στη συνέχεια, χαχα!
Με το που μπήκαμε στην αίθουσα είδαμε φίλο οινοποιό να δίνει συνέντευξη στην τηλεόραση. Μας θυμήθηκε αμέσως. Εγώ είχα πάει λίγο πριν το καλοκαίρι και στο οινοποιείο του στη Νάουσα. Μιλάμε για τον Κύμη Χρυσοχόου. Τα μάτια των κοριτσιών έψαχναν και την χαρακτηριστική φιγούρα του Μπαμπατζιμόπουλου. Είδαμε πως είναι στην απέναντι πλευρά. Αργήσατε... εμείς είχαμε ήδη χαιρετηθεί!
Ξεκινήσαμε δοκιμάζοντας. Στο 3ο τραπέζι ήταν η Γαία Οινοποιητική και προέτρεψα τον Δαμιανό (ο οποίος είναι εξαιρετικός γνώστης των Γαλλικών κρασιών αλλά όχι τόσο πολύ των Ελληνικών) να δοκιμάσει το Αγιωργίτικό τους, που το θεωρώ εξαιρετικό και με πολύ καλή σχέση ποιότητας – τιμής.
Το απλό έχει γύρω στα 9 euros, ενώ του 2004 που βραβεύτηκε σαν δεύτερο καλύτερο στον κόσμο από το περιοδικό Wine Spectator έχει από 18-22 λιανική τιμή. Στην κάβα της γειτονιάς μου το βρήκα 22, αλλά δεν έχει κίνηση, γιατί φαίνεται και είναι ακριβό, παρότι εξαιρετικό.
Του άρεσε τόσο πολύ που σχεδόν τσαντίστηκε που δεν του είπα να το αφήσει για το τέλος. Για την επόμενη μισή ώρα και αφού είχαμε δοκιμάσει ακόμη κάμποσα, όλο αυτό έλεγε.
- Τι να πιώ τώρα μετά από αυτό, αφού θα το χαλάει η σύγκριση;
Τη λύση έδωσε η Ιωάννα ή οποία θυμόταν ποιό είχαμε βγάλει καλύτερο πέρυσι. Του έφερε λοιπόν λίγο από το «Mαύρο» του Χρυσοχόου, ένα καταπληκτικό ξινόμαυρο με αρώματα μπαχαρικών και σοκολάτας και πολύ καλή όσφρηση και γεύση. Δέχεται και παλαίωση. Αυτό που δοκιμάσαμε ήταν του ’02.
Ο Δαμιανός ξετρελάθηκε.
Και η Juanita επίσης. Ιδανικό κρασί για επιδόρπια και φρούτα. Όχι όμως για φαγητό, όπως μας έλεγε και η γλυκύτατη κυρία Χρυσοχόου.
Η βόλτα συνεχίστηκε. Όταν φτάσαμε στον Μπαμπατζιμόπουλο, τον οινοποιό με το ιδιαίτερο και πληθωρικό στυλ, ο οποίος είναι πάντα γεμάτος αβρότητες με τις κυρίες, τα κορίτσια του ζήτησαν να φωτογραφηθεί μαζί τους.
Ο Γιάννης ζήτησε να φωτογραφηθούν τα κορίτσια, αφού τα έκανε και ελαφρώς "ρόμπα", χαχα! Αλλά τον συγχωρούμε!
Εκεί ήταν και ο γιός και τα ανήψια του, τα οποία έχουμε γνωρίσει μετά από τόσες οινογνωσίες που τους έχουμε δει. Μας έδωσαν και προσκλήσεις για τα Βορεινά της Κυριακής που μας έρχεται.
Κάπου εκεί τα κορίτσια την έκαναν για τον επάνω όροφο που ήταν τα Ισπανικά.
Τα κορίτσια παρέμειναν στον όροφο, απλά βγήκαν έξω κάποια στιγμή για να αλλάξουν παραστάσεις... μιας και κανείς δεν τους έδινε σημασία! Η Juanita στη συνέχεια δοκίμασε ό,τι γλυκό και λιαστό υπήρχε στην έκθεση, με κορυφαίο το Vinsanto Αργυρού του 87, 45 euros λιανική τιμή, ωχ!
Εγώ με τον Δαμιανό συνεχίσαμε την περιήγηση. Βρήκα και παραγωγούς που δεν ήξερα. Κάποιες προσπάθειες, όπως αυτή ενός πατριώτη μου ή κάποιων Κρητικών, πολύ καλές αλλά έχουν δρόμο ακόμη. Μερικοί δε που μας γνώριζαν ή που τους κάναμε καλή εντύπωση(!), μας έδωσαν να δοκιμάσουμε και κάποια παλαιωμένα που είχαν φέρει για ειδική παρουσίαση σε οινολόγους την επόμενη ημέρα.
Ειδικά εκεί που υπήρχαν όμορφες κοπελίτσες και τους κάνατε όλο κομπλιμέντα, είχατε μια ιδιαίτερη μεταχείριση, το αντιληφθήκαμε!
Με τον Δαμιανό δοκιμάζαμε μόνο κόκκινα. Βρήκαμε κάποια διαμαντάκια τα οποία έχουν και καλή τιμή.
Α! Φέτος ρωτούσα και τις τιμές τους. Πρώτη φορά το έκανα και τελικά είχε ενδιαφέρον. Ανακάλυψα πως ειδικά τα Αγιωργίτικα είναι ακριβά χωρίς πάντα το τελικό αποτέλεσμα να δικαιολογεί την τιμή. Άσε που αυτά που μου αρέσουν έχουν καλύτερες τιμές, οπότε ευχαριστημένος είμαι. Γιατί ξέρουμε πια πως ένα στρέμμα στο Κούτσι της Νεμέας κοντεύει να φτάσει σε τιμή την αντίστοιχη στα Χουλάκια, αλλά ας τα πουλήσουν τώρα που αξίζει ή ας κάνουν βίλες και αυτοί. Τι να πω... Μου έδωσαν την εντύπωση πως μετακυλούν την αξία της γης στο κρασί τους.
Πανάκριβα, όσα μας άρεσαν ιδιαιτέρως, όσα ξεχώριζαν, έχουν απαγορευτικές τιμές, κυρίως αν θέλει κανείς να τα μοιραστεί και με 2-3 φίλους. Κρίμα...
Να συμπληρώσω πως, σε σχέση με πέρυσι, ήταν λιγότερα τα δείγματα της βόρειας Ελλάδας κυρίως το ξινόμαυρο, ίσως επειδή έχουν την δική τους παρουσίαση την ερχόμενη Κυριακή. (Πέρυσι οι δύο αυτές εκδηλώσεις έγιναν σε συνεχόμενες ημέρες. Κυριακή η μία και Δευτέρα η άλλη. Έτσι είχαν πολλές κοινές συμμετοχές).
Ποικιλίες που κυριάρχησαν ήταν το Αγιωργίτικo με πολλούς εκπροσώπους, το Merlot μόνο του αλλά και μαζί με Cabernet Sauvignon, καθώς και το Syrah.
Ευχαριστήθηκα Syrah αυτήν την φορά, καλά λες. Συμπαθέστατο του Λυραράκη από Κρήτη, παραγωγή 2005, Κοτσιφάλι, Μανδηλαριά και Syrah. Ξεχώρισα και το Γεροντόκλημα Ρεματιάς του Αντωνόπουλου, Merlot και Syrah, γύρω στα 16 euros λιανική τιμή. Λόγω καταγωγής, πρέπει να κάνω και μια αναφορά στον μοναδικό Ευβοιώτη εκθέτη, τον Λύκο από την Ερέτρια, με την γνωστή ταβέρνα στο δρόμο του Μαλακώντα. Συμπαθητικός ο Κράτιστος ΙΙ του 2001.
Λευκά όπως είπα δεν δοκίμασα αν και πολύ ζήλευα κάποια Chardonnay που υπήρχαν.
Δεν θα κάνω σχόλια για συγκεκριμένα κρασιά, μιας και δεν τα δοκίμασα όλα. Προσπαθούσα να δοκιμάσω κυρίως τις ετικέτες που παρουσιαζόντουσαν για πρώτη φορά, ακόμη και από γνωστούς και φτασμένους παραγωγούς, αφήνοντας αρκετά από αυτά που γνώριζα, έστω και αν δεν είχα δοκιμάσει ξανά τη συγκεκριμένη χρονιά.
Δυο λέξεις μόνο: Εκπληκτικές προσπάθειες.
Μια εξαίρεση θα κάνω μόνο, να αναφέρω το καλύτερο από αυτά που δοκίμασα. Την Cava Λαζαρίδη, ένα καταπληκτικό Cabernet Sauvignon το οποίο είχε μένει 18 μήνες σε βαρέλι και 2 χρόνια σε μπουκάλι πριν κυκλοφορήσει!!!
Η Ελληνική οινοποιία έχει κάνει τεράστια βήματα τα τελευταία χρόνια.
Ανεβήκαμε στη συνέχεια και εμείς στον όροφο, να δοκιμάσουμε τα Ισπανικά & Πορτογαλικά κρασιά. Η δική μου δοκιμή υπήρξε σύντομη (πήγα στα σίγουρα ρωτώντας τα κορίτσια) αλλά γεμάτη εκπλήξεις! Πολύ καλά κρασιά!
Γρήγορα περάσαμε στα γλυκά και τα αποστάγματά τους. Μία λέξη: Εξαιρετικά! Τι να πω για κάποια Porto Calem των 20 & 30 ετών που δοκίμασα!
Για όλα αυτά όμως που έγιναν στον όροφο, θα γράψει η Juanita.
Χμ... το πιο σημαντικό στον όροφο που γινόταν το αφιέρωμα στον Ιβηρικό αμπελώνα ήταν η συντροφιά μας με τον Πρέσβη του Μεξικό και η ενημέρωση ότι κάποιες Πέμπτες η Marta Moreleón τραγουδά στον Μεξικάνο στου Ζωγράφου. Βγάλαμε και την σχετική φωτογραφία. Πολύ μικρή ποικιλία κρασιών, με πιο συμπαθητικό το Tempranillo Classic με Syrah των Albet i Noya από το καταλάνικο Penedés. Κλασσική "σπανιόλικη" γεύση. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η πορτογαλέζικη εκδοχή του αγαπημένου μου Muscatel (λιαστό κρασί που μοιάζει με το vinsanto). Poctal Moscatel Do Douro του 1996 σε εξαιρετική τιμή, που όμως δεν θυμάμαι, με εισαγωγέα την Οινοτράπεζα Παυλίδη. Και βέβαια το Cálem Tawny το 20χρονο, όπως είπε και ο Γιάννης, το οποίο όμως έχει λιανική τιμή 45 euros, γκουχ γκουχ! Συμπαθητικό το 10χρονο Royal Oporto της Real Companhia Velha, αλλά πολλά τα 25.65 euros. Τα Jerez που υπήρχαν στην έκθεση δεν έλεγαν σπουδαία πράγματα, ίσως όμως επειδή είναι ακόμα πολύ έντονη η ανάμνηση από πρόσφατη επίσκεψή μου σε εκείνα τα μέρη και στις καλύτερες bodegas...
Στο τέλος, ξανά κάτω για κάποια μοσχάτα και λιαστά όπως πάντα. Ανακάλυψα και ένα πολύ καλό, την «Mελλισόπετρα» του Τσέλεπου με καταπληκτικά αρώματα και γεύση! Περάσαμε ξανά και από τον Μπαμπατζίμ για τα εξαιρετικά του αποστάγματα. (Ο ειδικότερος όλων στο θέμα. Άλλωστε από αυτά ξεκίνησε και μετά έκανε κρασιά). Δεν είχε φέρει όλη τη συλλογή του δυστυχώς. Ευτυχώς δεν απουσίαζαν τα αγαπημένα μου αποστάγματα από ξινόμαυρο και Chardonnay.
Τελευταίος χαιρετισμός και στον Χρυσοχόου στον οποίο δόθηκαν και οι παραγγελίες μας για το «μαύρο» του. Θα πάω σύντομα στη Νάουσα και θα φέρω τις προμήθειες.
Χθες αγοράσαμε το πρώτο μπουκάλι γιατί είμαστε ανυπόμονοι και περιμένουμε τα επόμενα 3 που έχουμε παραγγείλει καλέ μας φίλε!
Βγήκαν και εδώ φωτογραφίες.
Μετά από μια στάση για ξεκούραση στον προθάλαμο, όπου χαζεύαμε τα αξεσουάρ του κρασιού, η Juanita και ο Δαμιανός αποφάσισαν να πάνε για φαγητό, ενώ εγώ με την Ιωάννα πήγαμε να παρακολουθήσουμε την εκδήλωση στην οποία γινόταν προβολή ιστορικών εικόνων με σχόλια του οινολόγου Δημ. Χατζηνικολάου.
Η αίθουσα Σκαλκώτα, που γινόταν η εκδήλωση, είχε γεμίσει και μας έστειλαν σε άλλη όπου βλέπαμε με γιγαντοοθόνη την μεγάλη αίθουσα. Ωραία ήταν, αλλά δεν μας άρεσε να το βλέπουμε στη γιγαντοοθόνη και φύγαμε πριν τελειώσει και πριν δούμε τον Λουκιανό Κελαηδόνη.
Και γιατί δεν ήρθατε εκεί που σας είχαμε στείλει sms ότι συνεχίζαμε τη βραδιά;

Τα επόμενα ραντεβού στα οποία ελπίζουμε να είμαστε περισσότεροι στην παρέα, είναι μεθαύριο Κυριακή 29/1 στο ξενοδοχείο Grande Bretagne για τα «ΒορΟινά», ενώ στις 23-25 Φεβρουαρίου στο Ζάππειο είναι τα «Διονύσια 2007», τα οποία γίνονται κάθε δύο χρόνια και σε μια πρόσφατη συνάντησή μου με τον Ντίνο Στεργίδη που τα διοργανώνει, μου μίλησε για διπλάσιο χώρο από το 2005 (πάλι Ζάππειο είμαστε) και για 100 περίπου οινοποιεία από Ελλάδα και εξωτερικό. Μέχρι τότε όμως θα έχω χρόνο να ενημερώσω για τα «Διονύσια 2007» και ελπίζω να βρεθούμε περισσότεροι γνωστοί εκεί. Άντε να έρθουν από μακριά και κάποιοι ερασιτέχνες οινοποιοί, αλλά με σωστή άποψη και γνώση για το κρασί, να τα πιούμε και να τα πούμε.

Γιάννης Κ. (με ολίγη από Juanita)