Wednesday, May 16, 2007

Γλυκά, ξινά, γλυκόξινα... για όλα τα γούστα

Όπως έγραφα πέρισυ τέτοιο καιρό στο Sobreviviendo 2:

"Άλλη μία απεικόνιση μέρους της ελληνικής πραγματικότητας είναι και τα blogs.
Άλλα γλυκά στο χρώμα του πάθους... Κάποια γλυκόξινα με πιο σκούρους τόνους και κάποιες φωτεινές αναλαμπές... Blogs και άνθρωποι για όλα τα γούστα... Καμμιά φορά είναι πολύ πιο αποδοτικό να φτιάχνει κανείς μαρμελάδες, τσάτνεϋς, να διαβάζει, να πηγαίνει σινεμά, να κάνει το πρώτο μπάνιο της χρονιάς, να ξεκολλά από την οθόνη και να παίρνει λίγο αέρα. Καθαρό, φρέσκο. Βοηθά στο δέρμα και όχι μόνο.
Τις συνταγές για τις φράουλες τις πήρα από τον Γαστρονόμο, το περιοδικό της Καθημερινής για "Μαγειρική Χωρίς Μυστικά", όπως τονίζεται στον υπότιτλο. Είναι της Εύης Βουτσινά με κάποιες αλλαγές, κυρίως στην αναλογία φρούτου-ζάχαρης.

Για μια απλή μαρμελάδα φράουλας χρησιμοποίησα 1 κιλό φρούτα και 700 γρ. άσπρη ζάχαρη. Τον χυμό 1 λεμονιού και ένα ξυλάκι κανέλας. Έβρασα για 30΄ τις φράουλες ολόκληρες με τη ζάχαρη σε μέτρια φωτιά ανακατεύοντας αρκετά συχνά, στη συνέχεια πρόσθεσα το λεμόνι, την κανέλα και λίγο φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Άλλα 10΄και έτοιμη η μαρμελάδα. Για να βεβαιωθώ ότι είχε πήξει επαρκώς, έβαλα μια κουταλιά σε πιατάκι του καφέ το οποίο άφησα για 1΄στην κατάψυξη για να παγώσει. Έτσι φαίνεται η τελική υφή της μαρμελάδας, ενώ όταν είναι ζεστή στην κατσαρόλα ξεγελά. Ταυτόχρονα, έβρασα σε νερό τα βάζα και τα καπάκια τους, καθώς και την λαβίδα των μακαρονιών για να μπορώ να τα βγάλω από την κατσαρόλα με το καυτό νερό χωρίς να καώ. Τα στέγνωσα με καθαρό πανί και τα γέμισα με την καυτή μαρμελάδα, τα σφράγισα και τα γύρισα από την ανάποδη μέχρι να κρυώσουν. Έτσι λένε ότι διατηρούνται περισσότερο καιρό, αν και σε εμάς μάλλον δε θα παραστεί ανάγκη, γιατί ήδη χαρίσαμε τα πρώτα βάζα στον big bro που έχει γενέθλεια και τα υπόλοιπα ακολουθούν σε φίλους και αγαπημένους για άμεση κατανάλωση.

Για την γλυκόξινη μαρμελάδα-συνοδευτικό κρεάτων και τυριών όπως το ροκφόρ και τα άσπρα μαλακά τυριά που αλείφονται στο ψωμί, χρησιμοποίησα 1 κιλό φράουλες, 400 γρ. καφέ ζάχαρη και 300 γρ. λευκή ζάχαρη. Αρχικά έβρασα σε ελαφρύ σιρόπι την ζάχαρη με 2.5 ποτήρια νερό και στη συνέχεια πρόσθεσα τις φράουλες κομμένες στα 2 ή στα 3, ανάλογα το μέγεθος. Πρόσθεσα τριμμένο τζίντζερ, μπαχάρι, κανέλα, γαρίφαλα, λίγο μαύρο πιπέρι και συνέχισα το βράσιμο σε μέτρια φωτιά. Μετά από 30΄πρόσθεσα 3/4 φλυτζανιού ξίδι από κρασί και σμέουρα και λίγο brandy και σε 5' πρόσθεσα αρκετούς κόκους κόκκινου πιπεριού (που είναι γλυκό στην γεύση, στην ουσία δεν πρόκειται για πιπέρι αλλά για ένα είδος σχίνου) και έτοιμη και η γλυκόξινη. Το πρωί δεν κρατήθηκα και την προτίμησα από την γλυκιά για το πρωινό! Πώς δένει τώρα ο espresso με κόκκινο πιπέρι και ξίδι, δεν ξέρω...

Όσο για το ψευτοchutney, έγινε "εκ των ενόντων".
Την Κυριακή είχαμε αποφασίσει από μέρες να φάμε οικογενειακά και παραδοσιακά.
Αρνάκι μπούτι με πατάτες στο φούρνο είχε δείξει η ψηφοφορία με 2 προς 1.
Ξέχασα όμως ότι είχα μάθημα το πρωί και θα έλειπα και έτσι αναγκάστηκε να το μαγειρέψει ο πατέρας μου. Προς μεγάλη χαρά του ιδίου αλλά και του καλού μου, γιατί θα το έφτιαχναν με τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο, σε αντίθεση με εμένα που πιθανότατα θα τους το σερβίριζα σε μια ινδικίζουσα εκδοχή.
Επειδή το αρνί ούτως ή άλλως είναι ένα φαγητό που δεν με ενθουσιάζει, το αντίθετο θα έλεγα, έπρεπε να βρω κάτι συνοδευτικό και γρήγορο που θα με βοηθούσε να το «πάω κάτω» χωρίς μεγάλη ταλαιπωρία.
Το spicy mango chutney που ήρθε από την Σκωτία πριν λίγες μέρες, είχε δυστυχώς μόλις καταναλωθεί με συνοδεία πατέ με πράσινο πιπέρι.
Ήταν όμως μια καλή ιδέα.
Τελικά κατέληξα στο ψευτοchutney που εμένα με ενθουσίασε και με βοήθησε να μην «τσακωθώ» με το αρνάκι, αλλά τους δύο άνδρες της οικογένειας τους άφησε παγερά αδιάφορους.
1 μεγάλο ώριμο μάνγκο
1 μήλο κόκκινο
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο λειωμένη
worcestershire sauce
κόκκινο κρασί (που ίσως να είναι περιττό, αφού μπαίνει το ξίδι)
ξίδι κρασιού με έντονη οξύτητα
ξίδι κρασιού με σμέουρα
chillies
ginger
αλάτι
γαρίφαλο
μπαχάρι
2 κ.σ. καφέ ζάχαρη
ελαιόλαδο
σταφίδες (θα μπορούσε να έχει, αν δεν τις είχα καταναλώσει σε στήθος κοτόπουλου με αμύγδαλα)
Σώταρα το κρεμμύδι και το σκόρδο σε ελαιόλαδο μέχρι να μαλακώσουν.
Έσβησα με το κόκκινο κρασί.
Προσέθεσα κομμένα το μάνγκο και το μήλο και έριξα και τα υπόλοιπα υλικά, εκτός της ζάχαρης. Μαγείρεψα σε χαμηλή φωτιά για 30΄. Προς το τέλος πρόσθεσα τη ζάχαρη, γιατί μου φάνηκε κάπως άνοστο. Οι σταφίδες μάλλον του έλειπαν, αν πάλι χρησιμοποιούσα ροδάκινο αντί για μήλο πιστεύω ότι θα γινόταν ακόμα καλύτερο.
Αυτή η ... ας πούμε σάλτσα συνοδεύει αρνί, χοιρινο, μπαίνει σε σάντουϊτς με αλλαντικά και τα απογειώνει, ταιριάζει πολύ με πουλερικά και εμπλουτίζει ένα σκέτο ρύζι, ίσως με την συνοδεία κάποιου ξηρού καρπού. "

28 comments:

Anonymous said...

Προσπάθεια να καλύψετε το παρακάτω ταπεινωτικό για σας θέμα ("Ταξιδάκι", που πήγε πολύυυυυ μακριά σήμερα), ε;
Γι'αυτό ανασύρατε άρον άρον ό,τι να'ναι από τα ντουλάπια σας....
Ψυχραιμία καλέ! Μπόρα είναι και θα περάσει κι εσείς πάλι θα έχετε τον απόλυτο έλεγχο (κανείς δε θα τολμήσει να κουνηθεί, μη φοβάστε και όλα θα ξεχαστούν, όπως γίνεται στη ζωή...)

Λία Π. said...

Aθανασία, μήπως θα έπρεπε να περιοριστείς στην προσωπική σου διαμάχη και να μην ανακατεύεις και υποβιβάζεις και τα υπόλοιπα μέλη του blog ;
Διευκρινίσεις δόθηκαν, ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Anonymous said...

Τo chutney με αφήνει κι εμενα αδιάφορη θα έλεγα(είμαι σαν την οικογένειά σου εδώ,εντελώς παραδοσιακή...τί καλύτερο για ένα ψητό αρνάκι φούρνου με πατάτες,παρα να το συνοδεψεις μ'ενα δροσερό τζατζίκι!)
αλλά....
...η μαρμελάδα φράουλα μου ακούγεται τέλεια!

CGP said...

@ juanita
Το ξύδι άπό κρασί με σμέουρα τι είναι

Anonymous said...

Από το carrefour το έχω πάρει, τα σμέουρα είναι φρούτα του δάσους νομίζω. Έχει μια ελαφρά γλυκιά υπόγευση.

Anonymous said...

Cook the book, ειδικά αυτή με τα κόκκινα πιπέρια έχει κάψει καρδιές. Ίσως επειδή δεν την βρίσκουμε κάθε μέρα...

Αρχοντία said...

Τα chutney μ'αρέσουν πολύ. (Οπως κι όλα τα γλυκόξυνα) Με όλα τα ψητά κρέατα ή λουκάνικα, αλλά και για να δώσω γεύση σε απλές σως για σαλάτες. (Προσθέτω π.χ. στην βινεγρέτ ή στο λαδολέμονο 1 κουταλάκι). Το πιο ωραίο που έχω δοκιμάσει ήταν όντως με ροδάκινο. Κι ένα με ανανά.

kiki said...

Δεν έχω φτιάξει ποτέ τσάτνεϋ... πρέπει να δοκιμάσω...

Anonymous said...

Φέτος έχω 3-4 "περίεργα" και ασυνήθιστα στο ντουλάπι, ευγενική χορηγία του Καλλοποππακίου, που ερχόμενη από Αγγλία κουβαλούσε και βαζάκια-δωράκια!

tassoula said...

Ουτε εγώ έχω φτιάξει τσατνευ και θέλω πολύ να το δοκιμάσω!Καλημέρα!

Juanita La Quejica said...

Όλη μέρα Τασσούλα!

Anonymous said...

Juanitaki μούρλια!
Σε vinoteca μας σέρβιραν μαζί με τυριά και μαρμελάδες - κυδώνι, μήλο και φρούτα του δάσους, σύκο. Πήγαιναν τόσο πολύ... Μάλιστα το κυδώνι ήταν λίγο καυτερό (δεν κατάλαβα τι άλλο είχε μέσα, μήπως ξέρει καμία/ κανένας?)
Εγώ πάντως κάθε χρόνο φτιάχνω μαρμελάδα μύρτιλο και έχω βαζάκια για όλο το χρόνο. Ιδιαίτερη γεύση:):)

Juanita La Quejica said...

Κάποιο είδος αποξηραμένης καυτερής πιπεριάς φαντάζομαι. Και εμένα μου αρέσουν οι αντιθέσεις στη γεύση, τα βαριέμαι τα σκέτα γλυκά οπότε προσπαθώ να τα ... διανθίσω (ή να τα καταστρέψω, αναλόγως, χαχα!).
Μύρτιλο; Ζουλεύω! Πού το βρίσκεις;

Anonymous said...

Από το χωριό της κολλητής μου στα Ζαγωροχώρια κάπου. Κάθε χρόνο 10 κιλά μύρτιλα, καταλαβαίνεις τώρα... το καλύτερό μου!
Τελικά, τώρα που λέμε για περίεργα γλυκά, το tres leches το έφτιαξες?

Υ.Γ. Sorry για το χθεσινό αλλά προσπάθησα να βοηθήσω, νομίζω ότι είναι προφανές ότι είχα καλή πρόθεση, ναι?

Κατερίνα said...

πολύ ωραίες οι μαρμελάδες σου και τα τσάτνευ επίισης....απλά θα ήθελα να προσθέσω στις συνταγές σου το στάδιο του ξαφρίσματος....είναι σημαντικό και για αισθητικούς λόγους.Οπως φαίνεται από τις φωτογραφίες μάλλον αν δεν κάνω λάθος δεν ξάφρισες κατά το βράσιμο .Ο αφρός δεν είναι άσχημος στην γεύση απλά σχηματίζει άσπρες ίνες μέσα στην μαρμελάδα.
Επίσης για την μαρμελάδα φράουλα μία ωραία πονηριά είναι να αφήσεις τις φράουλες σκεπασμένες με την ζάχαρη ένα βράδυ και την επόμενη μέρα να κάνεις το βράσιμο.
Με αυτόν τον τρόπο βράζεις τις φράουλες μέσα στο ζουμί τους!
φιλιά και συναδελφικούς χαιρετισμούς.

Juanita La Quejica said...

Πωπω! Τυχερή είσαι! Όταν θα έρθουμε να σου ευχηθούμε για το μωρό, αντί για γλυκά δεχόμαστε κέρασμα και από μαρμελάδα, χαχα!

Όσο για το Υ.Γ. κανένας λόγος να ζητάς συγγνώμη. Από εμένα -και την Κική- είναι τελειωμένο το θέμα, δεν υπάρχει λόγος να το συνεχίζουμε.

Juanita La Quejica said...

Κατερίνα, ναι ναι, δίκιο έχεις, αν θυμάμαι καλά (επειδή είναι περσινό το κείμενο) δεν είχα ξαφρίσει και το μετάνοιωσα.
Τις φράουλες τις αφήνω και εγώ να σταθούν με τη ζάχαρη όταν ... το θυμάμαι! Την πρώτη φορά που το έκανα, δεν είχα καταλάβει καλά τις οδηγίες και το πρωί έπιασα και στράγγιξα το ζουμί! Οπότε καταλαβαίνεις τι μπετόν αρμέ μαρμελάδα έφτιαξα! Ούτε με το μαχαίρι δεν κοβόταν. Ήταν η πρώτη μου φορά, δεν ήξερα και πόση ώρα να την βράσω, πρέπει να την έβρασα 1.30 ώρα, ίσως περισσότερο... πετάχτηκε μαζί με το γιάλινο τελικά, χαχα!

Juanita La Quejica said...

Κατερίνα τώρα κατάλαβα τί εννοείς με τους συναδερφικούς χαιρετισμούς.
Το λεμονάκι σου τουρσί με ενθουσίασε! Ωραίο μπλογκ!
Παιδιά, δείτε και εσείς!http://eatthisandthat.blogspot.com/

Penelope said...

Με τις πρώτες (άντε τις δεύτερες φράουλες της φετεινής χρονιάς) έφτιαξα κι' εγώ την μαρμελάδα φράουλα με προσθήκη ενός μήλου όμως (που αν θυμάμαι καλά ήταν της Λίας) εξαιρετική. Δεν έφτιαξα μεγάλη ποσότητα γιατί ο καλός μου δεν τα τρώει τα γλυκά για πρωίνό κι' έτσι "τσάκισα" μονάχη μου ένα βάζο μέσα σε 10-15 μέρες. Η επόμενη θα είναι το ακτινίδιο, που μου έχει "κάτσει" εδώ και πολύ καιρό, όταν πρωτοδιάβασα την συνταγή της κας Κοχυλα.
Καλημέρες σε όλες και όλους.
Η δε, επανάληψη είναι πάντα για καλό, για υπενθύμιση!

witchofdaffodils said...

sweet Juanita, τι χρώματα είναι αυτά?? σουπερ!
εγώ που είμαι traditional μάγισσα θα πάρω την κλασσική! φτιαχνω κι εγώ η προκομμένη με λιγότερη ζάχαρη (πρέπει να δω, δε θυμάμαι) και τις βάζω ολόκληρες. Σπάω το κεφάλι μου να βρω ένα άρωμα που δε θα σκεπάζει τη φράουλα αλλά θα την αναδεικνύει και θα τη διαφοροποιεί αλλά δε βρήκα ακόμη..

Μερσί, τα χρώματα μου έφταξαν τη μέρα, μου'ρχεται να κάνω βουτιά στην πρώτη φωτό :)

Juanita La Quejica said...

Ginger; Το κόκκινο πιπέρι (σχίνο) το έχεις δοκιμάσει;
Φέτος δεν έχω αξιωθεί να φτιάξω τίποτα. Έχω 5 κιλά (παρά κάτι, γιατί άρχισα να τις μασουλάω) στο ψυγείο από προχθές, αλλά ακόμα τίποτα. Χθες μαγισσούλα στο τσατ σε κουβεντιάζαμε, να μας δώσεις συνταγή μπας και τις κάνω κρέμα υδατική ή κάτι τέτοιο και δεν τρέχω με τροφική από φραουλίτιδα! ΧΑΧΑ!

kiki said...

Θέλω κι εγώ μύρτιλααααααααααααααααααα κλααααααααααψ και κράνααααααααααα μπου χουυυυυυυυυυυυ.
Συμφωνώ με την Κατερίνα. Στο πρώτο βράσιμο θέλει ξάφρισμα η μαρμελάδα κα να είσαι και από πάνω γιατί χύνετα. Θέλω μύρτιλαααααααααααααααααα!!!!!

witchofdaffodils said...

sweet Juanita, υδατική με χυμό φραουλας? δεν ντρεπομαι να πω πως έχω φτιαξει! αλλά κόρη χρησιμοποιώ πιο σοφιστικέ υλικά απο αυτα που γράφω στο μπλογκ μου και δεν τα αναφέρω γιατί ακούω τα διάφορα επειδη είναι δυσέυρετα.
Πάντως η φράουλα κάνει μια χαρά για μάσκα προσώπου αφού περιέχει και AHA! τρίβεις μια φραουλίτσα στη μουρίτσα και λάμπεις (πιο πολύ από τον Μπάμπη)
σε μάσκα συνδυάζεται με γιαούρτι, μέλι και αλεσμένες νιφάδες βρώμης. Καταπληκτική για μικτά & λιπαρά δέρματα.
Όμως ο καλύτερος τρόπος για να μη χαλάσουν είναι μια σορμπεδογρανιτα!
ωραία βρήκα θέμα για το επόμενο ποστ :P

Juanita La Quejica said...

Κικίτσα μου, μην κλαις! Κάνε υπομονή μέχρι το φθινόπωρο, να πάμε μέχρι την Ξάνθη να σου φέρουμε!
Μαγισσούλα, να πάω για τρίψιμο δηλαδή; Έφυγα! (Και φαντάσου λέει να προκύψει αλλεργία, χιχι!)
Ευχαριστώ για την συνταγή για την μάσκα. Να γράφεις ό,τι σου αρέσει, είναι "επιμορφωτικό" το μπλογκ σου, τουλάχιστον ενημερωνόμαστε, ακόμα και αν δεν τα φτιάχνουμε από μόνες μας.
Σορμπεδογρανίτα; ΑΧ!
Α! Κάπου είδα βρε παιδιά σε ένα περιοδικό τιμή παγωτομηχανής και μου κόπηκε το χαμόγελο! Πάνω από 300 ευρώ! Ίσως ήταν σούπερ ντούπερ, δεν ξέρω...

witchofdaffodils said...

sweet κόρη, ξέχασα να γράψω ότι πριν τη βάλουμε στη μουρίτσα, κάνουμε ένα τεστ στον καρπό για περίπτωση αλλεργίας, αλλά η αλλεργία εκδηλώνεται και με την τροφή!
στο επόμενο ποστ στα ελιξίρια θα έχω μασκες και tips με φράουλες :)

Juanita La Quejica said...

Aπό φραουλοδιατροφή, άλλο τίποτα! Το 86, επί Τσέρνομπιλ, έλειπαν οι γονείς μας ταξίδι. Ο αδερφός μου τότε δούλευε κάπου που κοντά του υπήρχε κάποιος πλανόδιος με μόνιμη βάση εκεί, που πουλούσε εποχικά φρούτα. Λόγω της ραδιενέργειας, τις ξεπούλαγε με το καφάσι, λιγότερο από όσο θα έκανε ένα κεσεδάκι. 1 βδομάδα τρεφόμασταν σχεδόν αποκλειστικά με ραδιενεργοφράουλες τα ηλίθια πλάσματα! Αλλά τις ευχαριστηθήκαμε, χαχα!

Lupa said...

Γεια σου βρε Juanita και να είναι οι μέρες σου γλυκές σαν τις μαρμελάδες σου!

Juanita La Quejica said...

Λοιπόν... έκανα και τις πρώτες φραουλομαρμελάδες της χρονιάς. Το ένα είδος με μαύρο ρούμι, λίγο μαύρο πιπέρι και λίγο τζίντζερ, καθώς βέβαια και το απαραίτητο λεμόνι. Το άλλο με κανέλα, γαρύφαλλο, μαύρο πιπέρι και μπράντυ, καθώς και λεμόνι. Γλυκές είναι και οι δύο, αλλά πικάντικες. Αυτή με το μαύρο ρούμι όσο ήταν ζεστή δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλλανε, προτιμώ το μπράντυ τελικά. Δεν ξέρω μετά 2-3 μέρες πως θα έχουν εξελιχθεί τα αρώματα.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...