Μήλος, η ιδιαίτερη

Καιρό σας το προετοίμαζα. Μια απαίσια γρίππη βοήθησε -επιτέλους- να το τελειώσω

Λατρεύω τη θάλασσα και με κάθε ευκαιρία πάω να τη συναντήσω. Η θέα της με γαληνεύει, οι ήχοι της με νανουρίζουν. Η μυρουδιά της μου ξυπνάει γιατρευτικές μνήμες, η αλμύρα της διεγείρει τη γλώσσα μου και η αίσθηση του θαλασσινού νερού κάνει να νιώθω πανάλαφρο το κορμί μου. Εφέτος ήταν η σειρά της Μήλου. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο ηφαιστειογενές νησί, με εξαιρετικά πλούσιο σε διάφορα ορυκτά υπέδαφος, το οποίο μέχρι πρόσφατα ήταν πρακτικά η μόνη πλουτοπαραγωγική του πηγή. Σ΄αυτή την ποικιλία των πετρωμάτων οφείλει το μεγάλο πλούτο χρωμάτων στις ακτές της και την ομορφιά τους. Το νησί έχει σχήμα πέταλου. Ολόκληρο το δυτικό «ημιπέταλο» είναι ορεινό, δύσβατο και πρακτικά ακατοίκητο. Στα νοτιοανατολικά υπάρχουν μερικές προσβάσιμες παραλίες. Η μεγάλη προσφορά σε καταλύματα βρίσκεται στον Αδάμαντα, όπου και το λιμάνι, αλλά όχι πάνω στη θάλασσα, όπως διακαώς επιθυμούσα εγώ. Η μόνη περίπτωση να βρω δωμάτια στη θάλασσα –μου είπαν- ήταν στα Πολλώνια, στο ακρωτήριο Πελεκούδα, αλλά το μέρος το πιάνει πολύ ο αέρας.

Δεν πτοήθηκα, πήγα στα Πολλώνια. Και ήμουν τυχερή. Ανακάλυψα στην Πελεκούδα το πανέμορφο κατάλυμα της πολύ φιλόξενης Μαίρης Οικονόμου (που τη θεωρώ πια φίλη μου) και της κόρης της Τάνιας, με κάτι ιδιαίτερο και αλλιώτικο σε κάθε του δωμάτιο, εξαιρετικό φαγητό σε 2-3 εστιατόρια (ο μάγειρος του «γιαλού» ήταν πολύ επινοητικός), ένα απίθανο μπαρ κυριολεκτικά μέσα στη θάλασσα (κάποια τραπέζια βρίσκονται σε μια εξεδρα), που δυστυχώς δεν πρόλαβα να φωτογραφίσω γιατί έκλεισε – ήταν Σεπτέμβρης βλέπετε, ακόμα ένα μπαρ (που ευτυχώς δεν έκλεισε :-D) και ... καθόλου άνεμο (ίσως επειδή είχε τελειώσει η εποχή των μελτεμιών).

Κάποιες φωτογραφίες-πρέσβεις της Μήλου μ΄έπεισαν να μετακινούμαι κάπου-κάπου από τα Πολλώνια για να δω και το υπόλοιπο νησί. Ένας γύρος με σκάφος είναι must στη Μήλο. Ακόμα καλύτερα δύο διαφορετικά δρομολόγια. Υπάρχουν καμιά 10ριά σκάφη – τα περισσότερα κάνουν την ίδια διαδρομή από τον Αδάμαντα στο Κλήμα (με τις χαρακτηριστικές ράμπες κάτω από τα σπίτια, όπου φυλάσσονται οι βάρκες το χειμώνα), στους βράχους «Αρκούδες», στο ακρωτήρι Βάνι με τα παράξενα χρώματα (όπου φαίνονται υπολείμματα εγκαταστάσεων για τη φόρτωση μεταλλευμάτων), κατά μήκος των δυτικών ακτών του νησιού μέχρι τη Συκιά (όπου ένας μεγάλος κύκλος εδάφους έχει καταβυθιστεί) και το σήμα κατατεθέν της Μήλου, το Κλέφτικο.

Τις παραλίες στα νοτιοανατολικά και στα βόρεια του νησιού τις επισκεφτήκαμε με αυτοκίνητο – κάποιες και με λίγο περπάτημα. Δεν φανταζόμουν ότι η Χώρα, η Πλάκα, θα ήταν επίσης πολύ όμορφη. Ευτυχώς που την επισκεφτήκαμε ψάχνοντας ένα συγκεκριμένο ζαχαροπλαστείο για να δοκιμάσουμε καρπουζόπιτα. Καρπουζόπιτα δε βρήκαμε, αλλά ... δε σκάσαμε κιόλας. Πάντως, μια και μου είσαστε γλυκατζούδες, θα σας πω ότι έχει υπέροχη σοκολατόπιτα στα Μαντράκια (βόρεια). Άλλο τυπικό γλυκό της Μήλου είναι το κουφέτο (από κολοκύθα). Αν πάτε στο νησί, δοκιμάστε λιαστό πελτέ ντομάτας, κάπαρη και κρίταμο από το μαγαζί της κυρίας Ειρήνης στον Αδάμαντα. Εξαιρετική είναι και η ξινομυζήθρα της Μήλου.

Φάγαμε γενικά πολύ καλά, και ιδιαίτερα στην «Αρχοντούλα» στην Πλάκα, στην «Εργίνα» στην Τρυπητή (κοντά στην Πλάκα), στο «Γιαλό» στα Πολλώνια και ψάρι στο «Αρμενάκι», επίσης στα Πολλώνια. Πήγα για μια εβδομάδα, έμεινα πάνω από δύο, αλλά δε γύρισα όλο το νησί. Θα ξαναπάω - και για να δω το υπόλοιπο, και για να ξαναδώ κάποια τοπία του και για να αναζωογονηθώ στα Πολλώνια.

Στο album μου μπορείτε να δείτε περισσότερες φωτογραφίες. Βλέποντας κάθε φωτογραφία χωριστά (και όχι με την επιλογή «προβολή διαφανειών») μπορείτε να δείτε και τη θέση της στο χάρτη. Στην επιλογή «προβολή χάρτη»μπορείτε να δείτε τις φωτογραφίες επιλέγοντάς τις πάνω στο χάρτη της Μήλου (τον οποίο μπορείτε και να μεγεθύνετε).