"Ξεχαρμάνιασμα" στο νέο "Χαρμάνι"

Παρασκευή, Πρωταγουστιά γύρω στις 10.30 το βράδυ και όλα τα πεζοδρόμια κατά μήκους των οδών Κυδαντιδών και Τρώων στα Άνω Πετράλωνα έχουν καλυφθεί από τραπεζάκια γεμάτα με κόσμο όλων των ηλικιών που τσιμπολογά, πίνει μια μπύρα ή ένα ποτήρι κρασί και προσπαθεί να πάρει μια ανάσα μετά από μια ακόμα δύσκολη καυτή μέρα στην τσιμεντένια πρωτεύουσα.
Η γειτονιά αυτή, με κάποια παλιά διόρωφα σπιτάκια με σκουπισμένες αυλές, σπασμένα πλακάκια και φρεσκοποτισμένα κηπάκια να κινδυνεύουν να καταποντιστούν από τις διπλανές πολυκατοικίες, είναι θαρρώ μία από τις τελευταίες που αντιστέκονται στην πόλη μας.
Από τις αγαπημένες μου το καλοκαίρι, ίσως γιατί έτσι νοιώθω πιο κοντά στην σχεδόν αποδεκατισμένη μητρική οικογένεια, που έζησε εκεί για περισσότερα από πενήντα χρόνια, κάπου τον προηγούμενο αιώνα. Το σπίτι του παππού βέβαια δεν υπάρχει πια, μόνο οι περιγραφές στις αναμνήσεις μου, μιας μεγάλης αυλής με δένδρα, με πολλές γάτες και με ασπρόμαυρες πλάκες, που άντεξε γεννητούρια, θανάτους, πολέμους, χαρές, λύπες, γάμους... ό,τι αποτελούσε την καθημερινότητα μιας μεσοαστικής οικογένειας της εποχής, που τα παιδιά της είχαν την τύχη να περνούν κάθε πρωί μέσα από την Ακρόπολη για να πάνε σχολείο στο Πρώτο της Πλάκας.Στην γωνία ο Οικονόμου, το μαγέρεικο με το καλύτερο κοκκινιστό με κολοκυθάκια που έχω δοκιμάσει την τελευταία δεκαπενταετία, διαγώνια στο περίπου ο Lucien με τα πεντανόστιμα μενού του στριμωγμένα στο παλιό σουβλατζίδικο που άνοιξε όταν κουράστηκε να δουλεύει στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές στην Γαλλία και μετακόμισε στην χώρα μας για να αλλάξει ζωή, λίγο πιο κάτω το Θεραπευτήριο, τα μαγαζιά που προτιμώ να επισκέπτομαι σε αυτήν την περιοχή.
Φέτος το Θεραπευτήριο ανακαινίζεται και θα επαναλειτουργήσει τον Σεπτέμβριο, απέκτησε όμως απέναντι ένα αδερφάκι (ή ξαδερφάκι, δεν είμαι απόλυτα σίγουρη για το βαθμό συγγένειας), το Χαρμάνι. Πιο μοντέρνο στυλ, και στο μενού και στην διακόσμηση, πάντα η ίδια καλή εξυπηρέτηση (το αφεντικό παρακολουθεί σαν το γεράκι, καθισμένος τάχα ανέμελα σε τραπεζάκι έξω από την πολυκατοικία που νομίζω ότι του ανήκει μεγάλο κομμάτι της, έτοιμος να λειτουργήσει σαν από μηχανής θεός όταν και αν χρειαστεί) και -τί ευχάριστη έκπληξη- εξαιρετικές τιμές.
Μία μικρή ποικιλία θαλασσινών, που δύο ευτραφείς ενήλικες δεν καταφέραμε να "τσακίσουμε" μέχρι τελευταίας καραβιδοουράς, μία ευπρεπής σαλάτα με μπόλικο κατσικίσιο τυρί, κρασί του μαγαζιού σε άριστη κατάσταση και ένα αναψυκτικό, γύρω στα 28 ευρώ!Το Χαρμάνι στην πρώτη ματιά μπορεί να δημιουργήσει ελαφρά αρνητικούς συνειρμούς για όποιους έχουν συνηθίσει το στυλ της "παλιάς γειτονιάς" των Πετραλώνων, γιατί θυμίζει την γκρίζα πλευρά αντίστοιχων χώρων στου Ψυρρή και -τώρα πλέον- στο Γκάζι, όπου ένα ζευγάρι πρέπει να πληρώσει πάνω από 60 ευρώ για να φάει σε μεγάλα μισοάδεια λευκά πιάτα κάτι μετριότατο, αμφιβόλου ποιότητας και σίγουρα συνηθισμένο στην εκτέλεση, στα πλαίσια της σύγχρονης νεοπλουτίστικης αρχοντοχωριάτικης βλακείας που μας έχει χτυπήσει την τελευταία δεκαπενταετία ομαδικώς στην Αθήνα και που έχει πλέον εξαπλωθεί και σε πολλά νησιά.
Και όμως, λάθος εντύπωση! Το αντίθετο! Οι ιδιοκτήτες και το προσωπικό έχουν καταφέρει να συνδυάσουν μοντέρνους τόνους και στο φαίνεσθαι (διακόσμηση) και στο γίγνεσθαι (γεύση) τους, διατηρώντας την νοστιμιά και την ποιότητα του Θεραπευτηρίου, με τιμές που δεν μας στέλνουν μετά για ένα γρήγορο καρδιογράφημα, πάντα -τονίζω και πάλι- με πολύ φιλική και γρήγορη εξυπηρέτηση. Τί άλλο να ζητήσει κανείς για να περάσει ένα ήσυχο βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς να νοιώσει πολλαπλώς κορόϊδο;
Θα ξαναπάμε σύντομα, ελπίζοντας πως και η δεύτερη εντύπωση θα είναι τόσο θετική όσο η πρώτη, παρότι ομολογώ ότι αρχικά το σκεφτήκαμε να κάτσουμε εκεί, μιας και ο αρχικός προορισμός ήταν το "αδερφάκι-γειτονάκι" που ανακαινίζεται. Ευτυχώς, επικράτησε η γυναικεία επιμονή επί της ανδρικής αρνητικότητας και έτσι προτείνω να κάνετε και εσείς μια βόλτα από το Χαρμάνι, να πάρετε την ποικιλία θαλασσινών ή ό,τι άλλο τραβά η όρεξή σας και να μου πείτε τη γνώμη σας.

ΥΓ. Πολύ θα ήθελα να έχω αποθανατίσει την πλούσια και νόστιμη ποικιλία για να την μοιραστώ μαζί σας αλλά η φωτογραφική μηχανή δυστυχώς έκανε φτερά στην Αμοργό και μας χωρίζει πια... ποιός ξέρει; Το μισό Αιγαίο ίσως;