Το φαγητό είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας. Σήμερα η αφορμή για να γράψω δύο λόγια δεν είναι κάποια συνταγή, αλλά η παρουσίαση ενός ιδιαίτερα ενδιαφέροντος βιβλίου -με επικέντρωση στον πολιτισμό- που ολοκληρώθηκε επιτυχώς με μεγάλη προσέλευση και συμμετοχή του κόσμου χθες το απόγευμα. Αναφέρομαι στο τελευταίο βιβλίο του Ελληνιστή Pedro Olalla "Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία" (εκδ. Road), που παρουσιάστηκε χθες τελικά (ύστερα από αναβολή μιας εβδομάδας λόγω της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και των επεισοδίων που ακολούθησαν στην Αθήνα και όχι μόνο) στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.
Είναι συγκλονιστικό... πως ένας Ισπανός του Βορρά έρχεται στην Ελλάδα σε νεαρή ηλικία, γίνεται Ελληνιστής και βάζει στόχο ζωής να μας μυήσει στην Ιστορία μας και να μας μεταδώσει την αγάπη και το θαυμασμό του για την Χώρα μας και τον Πολιτισμό μας, ενώ εμείς "αντιστεκόμαστε" σκοτώνοντας τα παιδιά μας, πετώντας πέτρες και βάζοντας φωτιά στο σπιτικό μας, επιλέγοντας την αμορφωσιά και την επιδειξιομανία, τον ωχαδερφισμό και την γαϊδουριά, την λησμονιά και τη λήθη, την άγνοια και την απόρριψη της ίδιας μας της ταυτότητας.
Ένα "μάθημα" πολιτισμού, αυτό είναι η "Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία", που τέτοιες στιγμές πραγματικά δεν ξέρω σε ποιούς από εμάς απευθύνεται και πόσους μπορεί να αγγίξει. Ελπίζω πολλούς, αλλά η πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων εκπέμπει δυσοίωνα μηνύματα.
Όπως αναφέρεται στην παρουσίαση του βιβλίου, "ενάντια στο αναμενόμενο, η "Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία" δεν είναι κατά βάθος η ιστορία μιας χώρας, ενός λαού ή ενός εδάφους. Όπως στην Ιστορία που συνέθεσε ο Ηρόδοτος, οι πρωταγωνιστές δεν είναι ούτε οι Έλληνες ούτε οι Πέρσες: είναι οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι. Οι σελίδες αυτού του έργου μας ωθούν στην εξερεύνηση του Ανθρώπου, μας προτρέπουν σε αυτή την αναζήτηση που χαρακτηρίζει το λεγόμενο ελληνικό πνεύμα από τις απώτατες μέρες του Ομήρου. Η ανάγνωσή του μας εφιστά την προσοχή στο εύθραυστο του πολιτισμού· μας θυμίζει ότι οι κατακτήσεις του είναι εφήμερες και ότι πρέπει να προασπίζονται κάθε μέρα που ξημερώνει· μας βοηθά να αντιληφθούμε πως ο μόνος εφικτός πολιτισμός είναι εκείνος που ενώνει τους ανθρώπους ενάντια στην βαρβαρότητα· και μας μαθαίνει και πάλι την ταπεινοφροσύνη, το μόνο μάθημα που η Ιστορία μάς επαναλαμβάνει συνεχώς."
Για τον Pedro Olalla και το έργο του, γράφει στην Καθημερινή ο Νίκος Βατόπουλος:
Για μια νέα αγάπη στην Ιστορία
Ο ελληνιστής Πέδρο Ολάγια «ξαναδιαβάζει» για τους Ελληνες τα ίχνη που άφησαν
Εχει το χάρισμα του αφηγητή ο Πέδρο Ολάγια. Η μεγάλη του αγάπη στο ελληνικό πνεύμα τον έχει κάνει Αθηναίο πολίτη από το 1994 και δημιουργό μιας σειράς έργων, βιβλίων και ντοκιμαντέρ, τα οποία έχουν, όλα, την προσωπική του σφραγίδα. Οσοι γνωρίζουν τον Πέδρο, μέσα από τις πολλές δραστηριότητές του, εκπλήσσονται που ένας Ισπανός από το Οβιέδο προσφέρει τόσες υπηρεσίες στην Ελλάδα με κίνητρο μόνο το ιστορικό ενδιαφέρον και την ανιδιοτελή αγάπη. Τα ελληνικά του είναι υψηλού επιπέδου (έχει συντάξει ανάμεσα σε άλλα και το «Νέο Ελληνο-Ισπανικό Λεξικό») και η ματιά του τόσο διεισδυτική που φέρνει στην επιφάνεια ανεπαίσθητους ψιθύρους της ιστορίας και ελαφρές πατημασιές.
Τη συνέχεια αυτού του διαφωτιστικού και διευκρινιστικού άρθρου μπορείτε να διαβάσετε στην Καθημερινή .
Tuesday, December 16, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο της Καθημερινής. Αλλά και η δική σου εισήγηση. Aς ελπίσουμε ότι περνάμε φάση αυτοπροσδιορισμού οι Νεοέλληνες..
Καλά τα λες και για το φαγητό. Άλλωστε και οι γεύσεις δεν είναι εις έλαττον εκδήλωση πολιτισμού; Δεν είναι πολιτιστική η αναφορά σε αυτό π.χ το blog?
(Το ανακάλυψα ακολουθώντας το link από μια ποιήτρια-laila neihoum- από τη Βεγγάζη, που μου έκανε την τιμή να να αναρτήσει το τελευταίο ποστ μου! Πολυπολιτισμική αναφορά!!)
(-Συμπεθέρα, ο Νίκος Βατόπουλος αρθρογραφεί!) :)
Είχα πολύ καιρό να επισκεφθώ το blog. Λίγο κάποιοι ιοί στο pc μου, λίγο οι ασφυκτικοί χρόνοι στην δουλειά, πολύ τα όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό στην Αθήνα και όχι μόνο - ούσα παρεπιπτόντως μητέρα εφήβων αλλά και εργαζόμενη στο πολύπαθο κέντρο της Αθήνας, επέβαλαν αποχή από πολλά πράγματα που με ευχαριστούν. Αντί λοιπόν για μια νέα συνταγή (το πλήθος των οποίων από την τελευταία φορά που επισκέφθηκα το blog προ δεκαπενθημέρου με εξέπληξε ευχάριστα και σίγουρα θα περιηγηθώ συντόμως) έπεσα πάνω σ' αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα και επίκαιρη ανάρτηση. Πράγματι χρειαζόμαστε και επειγόντως μάλιστα "μαθήματα" πολιτισμού.
PS: Συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου.
Juanita μου, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να ξαναβάλουμε την έννοια της "ταπεινοφροσύνης" και πάλι στον πολιτισμό και την ζωή μας, θα χρειαστούν πολλά παρόμοια γεγονότα σαν αυτά των τελευταίων ημερών.
Γιατί απλά οι γενιές των σημερινών 40αρηδων που "οδηγούν" και είναι "γονείς" των σημερινών εφήβων...την έχουν ξεχάσει προ πολλού χρόνου! Το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Στις δουλειές μας, στις συναλλαγές μας, στις διασκεδάσεις, στις παρέες μας...
Πολύ δρόοοοομο ακόμη!!
Κατερίνα, εκεί που εντοπίζω εγώ το πρόβλημα είναι στο ότι δεν μελετάμε πλέον, δεν διαβάζουμε, δεν μαθαίνουμε... ούτε τα παιδιά στα σχολεία, αλλά ούτε και οι γονείς... πιεσμένοι από τη δουλειά και τους γρήγορους ρυθμούς, δεν μεταφέρουμε στα παιδιά την αγάπη για το διάβασμα. Οπότε, αφού στα σχολεία ιστορία ποτέ δεν διδαχτήκαμε, πώς θα οριοθετήσουμε την νέα μας ταυτότητα, χωρίς να γνωρίζουμε το παρελθόν μας;
Καλώς την Σοφία. Μην ζητάς συγνώμη, εδώ γράφουμε ό,τι νοιώθουμε, δεν μετράμε τις γραμμές.
Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι ότι έχοντας ξεκινήσει να διαβάζω το συγκεκριμένο βιβλίο πριν λίγες μέρες, πρόκειται πράγματι για ένα ταξίδι στην ιστορία μας μέσα από μια πολύ ιδιαίτερη ματιά και είναι μια δυνατή αφορμή για περαιτέρω μελέτη.
Πηνελόπη, μακάρι όταν ο γιος σου φτάσει στην ηλικία μας να νοιώθει πιο όμορφα για την ζωή και την χώρα του, από ό,τι εμείς σήμερα. Πιστεύω ότι η καλλιέργεια του πνεύματος είναι ένα βασικό όπλο για να πορευτούμε καλύτερα στην ζωή και είμαι σίγουρη ότι εσείς θα τον βοηθήσετε τον Θοδωρή προς αυτήν την κατεύθυνση.
Post a Comment