Παίρνουμε από το χασάπη μας μια χοιρινή συκωταριά (του ζητάμε τα άντερα να είναι χοντρά, όχι τα λεπτά που φτιάχνουν λουκάνικα).Πλένουμε πολύ καλά τη συκωταριά και κυρίως τα άντερα.Βράζουμε 10 λεπτά τα εντόσθια να χοντρύνουν. Στη συνέχεια τα κόβουμε ψιλά κομμάτια (βάζουμε το μισό συκώτι, όχι ολόκληρο).Έχω βάλει εν τω μεταξύ 4 φλυτζανάκια του καφέ ρύζι στο νερό για μισή ώρα περίπου. Σε μια λεκάνη ανακατεύουμε ψιλοκομμένο άνηθο, μαϊντανό και 1 πράσο, 1 ξερό κρεμμύδι τριμμένο στον τρίφτη ξύσμα από 1 πορτοκάλι, 1 κουταλάκι κανέλα, μισό κουταλάκι γαρύφαλλο, 1 κουταλιά της σούπας ρίγανη, αλάτι-πιπέρι και το ρύζι. Προσθέτω και τα εντόσθια και ανακατεύω. Σ’ αυτή τη φάση δοκιμάζουμε και διορθώνουμε σύμφωνα με τα γούστα μας. Με ένα χωνί γεμίζουμε με προσοχή το άντερο και αφήνω αρκετό χώρο (δεν το «τιγκάρω») γιατί με το ψήσιμο θα φουσκώσουν τα υλικά. Επίσης δε γεμίζω ως την άκρη άκρη για τον ίδιο λόγο. Τοποθετώ σε ταψί και βάζω 1 ποτήρι νερό. Με μια οδοντογλυφίδα τρυπάω κατά διαστήματα για να μη μου ανοίξει η ματιά. Ψήνω στους 170 βαθμούς 1,5 με 2 ώρες, να το δω να σκουρύνει (βλέπε φωτό). Όταν σώνεται το νερό,συμπληρώνω. Αντί για ρύζι οι παλιότεροι έβαζαν σιτάρι. Γίνονται εξίσου νόστιμες! Μπορώ να τις διατηρήσω στην κατάψυξη (μαγειρεμένες). Τις τυλίγω με αλουμινόχαρτο και μετά τις βάζω σε σακουλάκια.Η συνταγή είναι της μαμάς μου, η φωτό είναι από το σημερινό τραπέζι της πεθεράς μου, η τελευταία ματιά πριν τη Σαρακοστή…
Vana
10 comments:
Τι να πω τώρα? Μπράβο στη μαμά για τη συνταγή, στην πεθερά για την εκτέλεση και σε σένα για το ποστ και τη φωτογραφία!!
Επίσης και στο Πήλιο κάνουν έναν παρόμοιο μεζέ, αλλά με κρέας πρόβειο ή τράγιο αντί για εντόσθια, και το λένε μπουμπάρι.
Τι μου θύμισες!Αυτό το φαγητό το τρώγαμε τα Χριστούγεννα,με μόνη διαφορά στη γέμιση αντί ρυζιού βάζαμε κομμένο σιτάρι(πληγούρι).
Όταν ζούσαν οι γονείς μου,το έφτιαχναν πάντα και τρελαινόμασταν όλοι-τώρα το ρίξαμε στη γαλοπούλα.
Καλό βράδυ!
Κοίτα φαγητά που υπάρχουν στην Ελλάδα και δεν έχουμε ιδέα!!!
Ευχαριστούμε, κορίτσια, που μας δίνετε τις συνταγές σας και Ρένα που δημιούργησες τις κατάλληλες συνθήκες για να μπορεί να γίνεται αυτό! :-)))
Ελένη, στην μπούμπα που φτιάχνουν στην Εύβοια αναφέρεσαι;
Λίγο μετά την Κατοχή, στα Ψαχνά της Εύβοιας είχε ένα γερμανικού τύπου φούρνο ο Καπάκης (ο λεγόμενος Αητός) με την οικογένειά του. Νέος τότε, δεν είχε και ιδιαίτερο κέφι για δουλειά και έτσι όταν τον άφησε ο πατέρας του υπεύθυνο για τα φαγητά που ψηνόντουσαν την Παραμονή των Χριστουγέννων, το έφερε βαρέως. Αποκοιμήθηκε χωρίς να ακολουθήσει τις οδηγίες. Επρεπε να τρυπά τις μπούμπες περιοδικά, ώστε να βγαίνει ο αέρας και να μην σκάσει το πληγούρι. Κατά τα χαράματα, σηκώθηκε όλο το χωριό στο πόδι από ... κανονιοβολισμούς. Πίστεψαν ότι είχαν επιστρέψει οι Γερμανοί και έκαναν επίθεση. Ηταν απλά η "επίθεση των μπουμπών" που είχαν σκάσει σε όλο το φούρνο και έτσι έμειναν μόνο με την γλύκα αρκετοί Ψαχνιώτες εκείνο το Χριστουγεννιάτικο μεσημέρι.
Κάθε φορά που έφερναν κέρασμα στη γιαγιά μου οι νεώτερες γυναίκες, άκουγα και αυτήν την ιστορία, για την "έκρηξη" στο φούρνο του Αητού.
Και εγώ έχω τέτοιες αναμνήσεις από τα Χριστούγεννα γιατί τότε έσφαζε ο παππούς τον χοίρο του.
Οματιές τις λέγαμε... Δεν θυμάμαι καλά αλλά νομίζω πως είχε και σταφίδες μέσα... πάντως είχε πολύ κανέλα.
Αχ βαχ, τέλεια συνταγή!!!
Σας ευχαριστώ, γιατί αν και Ρουμελιώτισσα δεν την ήξερα (αν και το φαγάκι τόχω φάει). Τώρα όμως θα το κάνω κι εγώ με τη χάρη σας, κικιΤΡι
Να'στε όλοι καλά και να το δοκιμάσετε, είναι τέλειο μεζεδάκι και όταν ψήνεται μοσχοβολάει όλο το σπίτι!
Μην ξεχάσετε τις τρυπούλες όμως και το πάθετε όπως ο "Αητός"... άντε να εξηγείς μετά στην αντιτρομοκρατική :)))))
Δεν την ξέρω αυτή την ιστορία-στο χωριό μου-Αμάρυνθος-ματιές τις λέμε.
Έχω φάει ματιές και είναι άπαιχτες! Μπράβο Vana που το έβαλες. Και τι γαργαλιστική φωτό!
Post a Comment