Pasta fresca!

Φρέσκα ζυμαρικά, λοιπόν. Περνάτε ευχάριστα και δημιουργικά με τους φίλους ή τα παιδιά και τρώτε και μια μακαρονάδα στο τέλος!
Για τη βασική κλασική συνταγή δεν θα χρειαστείτε τίποτα παραπάνω από αυγά και αλεύρι. Συγκεκριμένα, σε ένα μεγάλο αυγό αντιστοιχούν περίπου 110γρ. αλεύρι (κάτι λιγότερο από μια δοσομετρική κούπα). Ο κανόνας επίσης προβλέπει 1 αυγό/μερίδα αλλά αν είστε καλοφαγάδες ή μακαρονάδες-τι-να-κάνουμε, βάλτε κάτι παραπάνω.
Τα αυγά πρέπει να είναι σε θερμοκρασία δωματίου.
Κάνετε το γνωστό αλευροβουναλάκι με μια λακούβα στη μέση, όπου και ρίχνετε τα αυγά. Παίρνοντας λίγο λίγο το αλεύρι από γύρω, ζυμώνετε καλά μέχρι να πετύχετε μια σχετικά σφιχτή ομοιόμορφη ζύμη. Τη σκεπάζετε με διαφανή μεμβράνη και την αφήνετε να ξεκουραστεί για 30’. Τη χωρίζετε σε τόσα κομμάτια όσα και οι μερίδες, τα πιέζετε λίγο ανάμεσα στις παλάμες σας να πλατύνουν λίγο και… ξεκινάτε.
Οι μηχανές έχουν αναλυτικές οδηγίες που σε γενικές γραμμές συνοψίζονται στα εξής: Για να ανοίξει το φύλλο, περνάτε κάθε κομμάτι ζύμης 5-6 φορές στο μεγαλύτερο άνοιγμα (των κυλίνδρων) της μηχανής (συνήθως ξεκινάει από το 9) να αποκτήσει ομοιόμορφο πάχος και έπειτα περνάτε το φύλλο από μία φορά σε όλες τις ενδιάμεσες θέσεις μέχρι να φτάσει το επιθυμητό πάχος (εμείς σταματάμε στο 4 ή στο 5). Στη συνέχεια ανάλογα με τις επιλογές που σας προσφέρει η μηχανή, διαλέγετε το σχέδιο που θέλετε να κοπούν τα ζυμαρικά σας και περνάτε το φύλλο από τον αντίστοιχο κύλινδρο.
Τα έτοιμα πια ζυμαρικά μπορείτε (αν βιάζεστε) να τα βράσετε αμέσως αλλά καλό είναι να στεγνώσουν για καμιά ώρα. Αυτό μπορεί να γίνει πάνω σε μια αλευρωμένη βαμβακερή πετσέτα όπου και θα τα αραδιάσετε ή μπορείτε να τα κρεμάσετε σε αυτοσχέδια κρεμάστρα. Παλιότερα χρησιμοποιούσα κρεμάστρες ρούχων που στερέωνα σε ντουλάπια, τώρα τελευταία στερεώνω τον λεπτό πλάστη του φύλλου σε δύο καρέκλες (βλ. φωτό) και περιορίζω το αλευροπασάλειμμα μόνο στο πάτωμα (τα ντουλάπια μένουν… αλώβητα). Υπάρχουν και κατασκευές ειδικές γι’ αυτή τη δουλειά αλλά υπάρχει το γνωστό θέμα της αποθήκευσης.
Τα βράζετε κατά τα γνωστά σε αλατισμένο νερό με λίίίίγο λαδάκι. Πόση ώρα; Γύρω στα 5-10 λεπτά ανάλογα το αλεύρι, δοκιμάζετε μέχρι να είναι του γούστου σας. Τα σουρώνετε, βάζετε τη λιπαρή ουσία της επιλογής σας (λάδι, βούτυρο, βιτάμ κ.λπ.), σαλτσούλα, τριμμένο τυράκι και… σερβίρετε αμέσως
Εμείς ποτέ δεν κάνουμε περίπλοκες σάλτσες, όλη η ουσία είναι στο ζυμαρικό: απλή σάλτσα ντομάτα με θυμάρι, κιμάς ή πέστο το καλοκαίρι, ετοιμασμένα πάντα από πριν.

Συνοψίζοντας, να πω ότι δεν είναι πολύ κοπιαστικό. Αναστατώνει λίγο την κουζίνα λόγω του αλευρώματος αλλά πέραν αυτού δεν ανακατεύονται πολλά σκεύη ενώ η μηχανή απλώς ξεσκονίζεται (το πλύσιμο απαγορεύεται). Είναι πολύ παρεΐστικη υπόθεση και το συνιστώ ανεπιφύλακτα αν έχετε λίγο άνετη κουζίνα ώστε να μπορούν να κινηθούν και να συμμετάσχουν όσο το δυνατό περισσότεροι!
Αν δεν έχετε μηχανή μπορείτε να ανοίξετε φύλλο με τον πλάστη, να το τυλίξετε ρολό και να κόψετε φέτες ώστε να σχηματιστούν ταλιατέλες όταν θα τις ξεδιπλώσετε. Είναι το πιο απλό σχήμα. Βέβαια χωρίς τη μηχανή δύσκολο να γίνει ομαδικό το σπορ γιατί χρειάζεται πολλαπλάσιο χώρο (αν υποθέσουμε ότι ξέρουν πολλοί να ανοίγουν φύλλο, αλλιώς «χώνεται» ο ένας και δεν έχει πια πολύ πλάκα).
Παραλλαγές υπάρχουν διάφορες: η πιο συνηθισμένη είναι να αφαιρούνται ένα-δύο αυγά και να μπαίνει λίγο νερό ή να μπαίνει ένα μέρος σιμιγδάλι.
Αν θέλετε χρωματιστά ζυμαρικά θα βάλετε:
Για κόκκινα λίγο παντζαρόζουμο ή λίγο χυμό ντομάτας
Για πράσινα λίγο σπανακόζουμο
Για κίτρινα λίγη κιτρινόριζα (δεν αξίζει τον κόπο να βάλετε σαφράν μόνο για το χρώμα, το άρωμα χάνεται)
Για μαύρα λίγο μελάνι σουπιάς (αυτά συνδυάστε τα με σάλτσα θαλασσινών).

Δοκιμάστε το και χαρείτε το!

ΥΓ: Κανένα από τα χεράκια που εμφανίζονται στις φωτό δεν είναι δικό μου, όλα τα έκαναν ο καλός μου και η κόρη μας, αυτή τη φορά εγώ μόνο φωτογράφιζα (και έφαγα).
Οι ρόλοι αλλάζουν όταν φτιάχνουμε ραβιόλια...