Πραγματικά και… εικονικά μεζεδάκια

Την προηγούμενη εβδομάδα μαγείρεμα μηδέν, τη βγάζαμε πρόχειρα και απλά. Με τέτοια ζέστη άντε να μπεις στην κουζίνα και να ανάψεις φούρνους, μάτια (α πα πα, άναψα). Γρήγορα και χωρίς μαγειρέματα λοιπόν ένα βράδυ σκαρώσαμε τα εξής (πραγματικά) μεζεδάκια:
1. Ντάκος «πειραγμένος» με αντσούγιες και κάπαρη
Περνάμε την κριθαροκουλούρα μερικά δευτερόλεπτα από τρεχούμενο νερό, ίσα να βραχεί χωρίς να μουλιάσει. Τη βάζουμε σε πιάτο και αλατίζουμε. Προσθέτουμε ελαιόλαδο και την ντομάτα σε κυβάκια. Πάλι λίγο αλατάκι και λίγο ελαιόλαδο. Τρίβουμε από πάνω την ξινομυζήθρα (Χανίων) και στολίζουμε με κάπαρη και αντσούγιες. Θέτε και λίγη ρίγανη; Βάλτε και ρίγανη.
2. Ντομάτες με τόνο
Καλό είναι να έχουμε όλα τα υλικά στο ψυγείο ώστε να είναι δροσερά. Κόβουμε κάθε ντομάτα (4-5 μέτριες θα χρειαστούμε) σε τρεις παχιές φέτες τις οποίες αφήνουμε λίγο σε απορροφητικό χαρτί να στραγγίσουν από τα υγρά τους. Στο μούλτι πολτοποιούμε 100 γρ. ανθότυρο, 1 κουταλιά κάπαρη, 1-2 σκελίδες σκόρδο, 1-2 κουταλιές ελαιόλαδο και καμιά δεκαριά φυλλαράκια δυόσμο. Με το πιρούνι λιώνουμε τον τόνο (από μία κονσέρβα σε νερό που έχουμε στραγγίσει καλά) και τον ανακατεύουμε και αυτόν με λίγη κάπαρη, άλλη 1 κουταλιά ας πούμε. Συναρμολογούμε τις φέτες κάθε ντομάτας βάζοντας ανάμεσά τους εναλλάξ το μίγμα τυριού και τόνου, κρατώντας όσο μπορούμε το αρχικό σχήμα της ντομάτας (εντάξει, εγώ τις παραγέμισα λιγάκι όπως φαίνεται και στη φωτό, αλλά «ένεκα η ζέστη» δεν είχα πολλή όρεξη για καλλιτεχνίες). Σερβίρουμε αμέσως πάνω σε δροσερά μαρουλόφυλλα.
3. Σαλάτα αλμύρα βρασμένη (από την προηγούμενη), σερβιρισμένη με ελαιόλαδο και λίγο καλό ξίδι.

Τι θα θέλαμε να έχουμε ακόμα στο τραπέζι;
(τα εικονικά μεζεδάκια)
Κολοκυθοανθούς γεμιστούς με ρύζι (εγώ δεν τα συνηθίζω τα τυλιχτά, προτιμώ να μου τα φτιάχνουν άλλοι, εν προκειμένω η τελευταία ταβέρνα στην παραλία της Σούγιας), δροσερούς και σερβιρισμένους με γιαούρτι.
Και αχινούς κατευθείαν από το κέλυφός τους με λίγο λεμόνι μόνο, όπως τους τρώγαμε στον παραμυθένιο Μπάλο και την Γραμβούσα, πολλάάά χρόνια πριν.
Πίσω στην πραγματικότητα, να πω και τι ήπιαμε…
Εγώ απλή ρακία και ο καλός μου σλίβοβιτς ρακία (από ένα είδος δαμάσκηνου) από Βουλγαρία και Κροατία αντίστοιχα, έτσι για να κάνουμε πιο βαλκανικό το σκηνικό. Παγωμένες, εννοείται, και οι δύο.

Η ιδέα για τον τόνο είναι από κάποιο παλιό περιοδικό που χάζευα προ ημερών αλλά δεν το έβρισκα όταν ήρθε η ώρα της υλοποίησης. Έτσι την έκανα από μνήμης, μπορεί να ξέχασα και κάτι από την «ορίτζιναλ» συνταγή, αλλά μας άρεσε… Αν το πετύχω κάπου ανάμεσα στο εφημεριδομάνι, θα το αναφέρω να φαίνεται και η «πηγή» της συνταγής…